ಭಾರತದ ಜಾನಪದ

ಭಾರತದ ಜಾನಪದವು ಭಾರತದ ಗಣರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದ ಜಾನಪದವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಭಾರತವು ಜನಾಂಗೀಯವಾಗಿ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ದೇಶವಾಗಿದೆ. ಈ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಭಾರತದ ವಿಶಾಲವಾದ ಜಾನಪದವನ್ನು ಒಂದು ಘಟಕವಾಗಿ ಸಾಮಾನ್ಯೀಕರಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ.

ಭಾರತವು ಹಿಂದೂ-ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದರೂ, ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಹಿಂದೂಗಳೆಂದು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಏಕೀಕೃತ ಮತ್ತು ಸರ್ವವ್ಯಾಪಿಯಾದ ಗುರುತಿನ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಇಲ್ಲ. ವಿವಿಧ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು, ಹಲವಾರು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಧರ್ಮಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿನ ಜಾನಪದ ಧರ್ಮವು ಸ್ಥಳೀಯ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಹಿಂದಿನ ತಾರ್ಕಿಕತೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಅಥವಾ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಸ್ಥಳೀಯ ಪುರಾಣಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಜಾನಪದವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಥವಾ ಅಲೌಕಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿದೆ.

ಭಾರತದ ಜಾನಪದ ಕಲೆ

ಭಾರತದ ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಬುಡಕಟ್ಟು ಕಲೆಗಳು ದೇಶದ ಶ್ರೀಮಂತ ಪರಂಪರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಪುಟಗಳನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ.^[೧]^[೨] ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಲಾ ಪ್ರಕಾರಗಳು ಸೊಗಸಾದ ಮತ್ತು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿವೆ. ಜಾನಪದ ಕಲಾ ಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಘಲ್ ಶಾಲೆ, ರಾಜಸ್ಥಾನಿ ಶಾಲೆ, ನಕಾಶಿ ಕಲಾ ಶಾಲೆ ಮುಂತಾದ ವಿವಿಧ ಕಲಾಕೃತಿಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಪ್ರತಿ ಶಾಲೆಯು ಅದರ ವಿಭಿನ್ನ ಶೈಲಿಯ ಸಂಯೋಜನೆಗಳು ಅಥವಾ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇತರ ಜನಪ್ರಿಯ ಜಾನಪದ ಕಲಾ ಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಹಾರದಿಂದ ಮಧುಬಾನಿ ವರ್ಣಚಿತ್ರಗಳು, ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ ಕಾಂಗ್ರಾ ಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ವಾರ್ಲಿ ಚಿತ್ರಗಳು ಸೇರಿವೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ತಂಜೋರ್ ವರ್ಣಚಿತ್ರಗಳು ತಮ್ಮ ವರ್ಣಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಚಿನ್ನವನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸುತ್ತವೆ. ಸ್ಥಳೀಯ ಮೇಳಗಳು, ಹಬ್ಬಗಳು, ದೇವತೆಗಳು ಮತ್ತು ವೀರರು (ಯೋಧರು) ಈ ಕಲಾ ಪ್ರಕಾರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಈ ಕಲೆಗಳನ್ನು ಮೇಲ್ಜಾತಿಯವರು ತಯಾರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಆದರೆ ಈಗ ಅವು ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿವೆ.

ಭಾರತದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಐದು ಪ್ರಮುಖ ಭೌಗೋಳಿಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಿ

ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಗಡಿನಾಡುಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ನಕ್ಷೆ, ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಸ್ಥಿರತೆ ಮತ್ತು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಶಾಶ್ವತತೆ

ಭಾರತದ ಕೆಲವು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಬುಡಕಟ್ಟು ಕಲೆಗಳು ಸೇರಿವೆ:

ತಾಂಜೋರ್ ಚಿತ್ರಕಲೆ
ಮಧುಬಾನಿ ಪೇಂಟಿಂಗ್
ನಿರ್ಮಲ್ ವರ್ಣಚಿತ್ರಗಳು
ವಾರ್ಲಿ ಜಾನಪದ ಚಿತ್ರಕಲೆ
ತತಾಚಿತ್ರ ಚಿತ್ರಕಲೆ
ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಚಿಕಣಿ ಚಿತ್ರಕಲೆ
ಕಲಮೆಜುಥು

ಭಾರತದ ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳು

ತಿರಾಯಟ್ಟಂ (ಕರುಮಕನ್ ವಲ್ಲಟ್ಟು)

ಭಾರತವು ಸಂಸ್ಕೃತ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ವಿವಿಧ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೌಖಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಸಂರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವೀರರ ಲಾವಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ದೊಡ್ಡ ದೇಹವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಅಂತಹ ಒಂದು ಮೌಖಿಕ ಮಹಾಕಾವ್ಯ, ಪಬುಜಿಯ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುವ, ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಡಾ. ಜಾನ್ ಸ್ಮಿತ್ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದಾರೆ; ಇದು ರಾಜಸ್ಥಾನಿ ಭಾಷೆಯ ಸುದೀರ್ಘ ಕವಿತೆಯಾಗಿದ್ದು, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ವೃತ್ತಿಪರ ಕಥೆ ಹೇಳುವವರು, ಭೋಪಾಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಕಥೆಯ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುವ ವಸ್ತ್ರದ ಮುಂದೆ ಅದನ್ನು ತಲುಪಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಪೋರ್ಟಬಲ್ ದೇವಾಲಯವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇದರೊಂದಿಗೆ ರವಾನ್ಹಥೋ ಪಿಟೀಲು. ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಪಾತ್ರವು ಒಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿ, ರಜಪೂತ ರಾಜಕುಮಾರ, ಅವರು ರಾಜಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.[೧]

ಗುಜರಾತ್‌ನ ಗರ್ಬಾ ಮತ್ತು ದಾಂಡಿಯಾ ರಾಸ್, ಒಡಿಶಾದ ಸಾಂಬಲ್ಪರಿ ನೃತ್ಯ, ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಹಾಉ, ಅಲ್ಕಾಪ್ ಮತ್ತು ಗಮಿರಾ, ಅಸ್ಸಾಂನ ಬಿಹು ನೃತ್ಯ, ರಾಜಸ್ಥಾನ ಮತ್ತು ಹರಿಯಾನ್ವಿಯ ಘೂಮರ್ ನೃತ್ಯ, ಭಾಂಗ್ರಾ ಮತ್ತು ಪಂಜಾಬ್‍ನ ಗಿಡ್ಡಾ, ಗೋವಾದ ಧಂಗರ್, ತ್ತಿಸ್‍ಗರ್ ಕುಮ್ಮಿ ಮತ್ತು ಪಂತಿ ನೃತ್ಯ, ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಕರಗತ್ತಂ, ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ಕೋಲಾಟ್ಟಂ, ಕರ್ನಾಟಕದ ಯಕ್ಷಗಾನ, ಕೇರಳದ ತಿರಾಯಟ್ಟಂ^[೩] ಮತ್ತು ನಾಗಾಲ್ಯಾಂಡ್‌ನ ಚಾಂಗ್ ಲೋ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಪುರಾಣಗಳು, ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳು ಮತ್ತು ಕಾಲೋಚಿತ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಂದ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ.

ಭಾರತೀಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕಥೆಗಳ ಗಮನಾರ್ಹ ಸಂಗ್ರಹಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಿ.ಪೂ ಎರಡನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ವಿಷ್ಣು ಶರ್ಮಾ ಮಾಡಿದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ನಿರೂಪಣೆಗಳ ಸಂಗ್ರಹವಾದ ಪಂಚತಂತ್ರ. ನಾರಾಯಣನ ಹಿತೋಪದೇಶವು ಒಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಸಂಕಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಮಾನವ ನೀತಿಕಥೆ, ಪ್ರಾಣಿ ನೀತಿಕಥೆಗಳ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿದೆ.

ಕಳೆದ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದರು ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ದೇವೇಂದ್ರ ಸತ್ಯಾರ್ಥಿ, ಕೃಷ್ಣ ದೇವ್ ಉಪಾಧ್ಯಾಯ, ಪ್ರಫುಲ್ಲಾ ದತ್ತಾ ಗೋಸ್ವಾಮಿ, ಕುಂಜ ಬಿಹಾರಿ ಡ್ಯಾಶ್, ಅಶುತೋಷ್ ಭಟ್ಟಾಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಹಿರಿಯ ಜಾನಪದವಾದಿಗಳು ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ೧೯೭೦ ರ ದಶಕದಲ್ಲಿಯೇ ಕೆಲವು ಜಾನಪದರು ಯುಎಸ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು ಮತ್ತು ಜಾನಪದ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಆಧುನಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಮತ್ತು ವಿಧಾನಗಳೊಂದಿಗೆ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತರಬೇತಿ ಪಡೆದರು ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನದ ಹೊಸ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳನ್ನು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಭಾಗವೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದವು ಮತ್ತು ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ವಿದ್ವಾಂಸರು ತರಬೇತಿ ಪಡೆದರು. ಎ.ಕೆ. ರಾಮಾನುಜನ್ ಭಾರತೀಯ ಸಂದರ್ಭದಿಂದ ಜಾನಪದವನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಜಾನಪದವಾದಿ.

ಜಾನಪದದ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಇಬ್ಬರಿಂದ ಬಲಪಡಿಸಲಾಯಿತು; ಒಬ್ಬರು ಫಿನ್ನಿಷ್ ಜಾನಪದವಾದಿ ಲೌರಿ ಹೊಂಕೊ ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಅಮೆರಿಕನ್ ಜಾನಪದರು ಪೀಟರ್ ಜೆ. ಕ್ಲಾಸ್. ಈ ಇಬ್ಬರು ಜಾನಪದವಾದಿಗಳು ತಮ್ಮ ಕ್ಷೇತ್ರಕಾರ್ಯವನ್ನು ಸಿರಿಯ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಡೆಸಿದರು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದವಾದಿಗಳನ್ನು ಹೊಸ ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು. ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಮತ್ತೊಂದು ವಾಸ್ತವತೆಯನ್ನು ಅನ್ವೇಷಿಸಲು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನಗಳನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುವಲ್ಲಿ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಲಾಂಗ್ವೇಜಸ್ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದೆ.

ಇತ್ತೀಚೆಗಿನ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದ ಚಿತ್ರರಾಸೆನ್ ಪಾಸಾಯತ್‌, ಎಂ. ಡಿ. ಮುತ್ತುಕುಮಾರಸ್ವಾಮಿ, ವಿವೇಕ್ ರೈ, ಜವಾಹರಲಾಲ್ ಹ್ಯಾಂಡೂ, ಬಿರೇಂದ್ರನಾಥ ದತ್ತಾ, ಪಿ. ಸಿ. ಪಟ್ಟನಾಯಿಕ್, ಬಿ. ರೆಡ್ಡಿ, ಸಾಧನಾ ನೈಥಾನಿ, ಪಿ. ಸುಬಾಚರಿ, ಮೊಲ್ಲಿ ಕೌಶಲ್, ಶ್ಯಾಮ್ ಸುಂದರ್ ಮಹಪಾತ್ರ, ಭಬಾಗ್ರಾಹಿ ಮಿಶ್ರಾರವರು ಜನರ ಸ್ಮರಣೆ ಮತ್ತು ಜನರ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವಲ್ಲಿ ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಬಲವಾದ ಶಿಸ್ತಾಗಿ ರೂಪಿಸಲು ಆಯಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.

ಭಾರತೀಯ ಜನಪದ ನಾಯಕರು, ಖಳನಾಯಕರು ಮತ್ತು ಮೋಸಗಾರರು

ಸಂಸ್ಕೃತ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ರಾಮ, ಕೃಷ್ಣ ಮುಂತಾದ ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ನಾಯಕರು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಚಿರಪರಿಚಿತರು. ಲಿಖಿತ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಸ್ಥಾನ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಉಪ-ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ, ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ನಾಯಕರು ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತದ ಜಾತಿಗಳು ಮತ್ತು ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳು ತಮ್ಮ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಪದ್ಧತಿಗಳ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವೀರರ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ವೀರರು ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಬುಡಕಟ್ಟು ವೀರರು ಜನರ ಸಾಮೂಹಿಕ ಸ್ಮರಣೆಯಲ್ಲಿ ಜೀವಂತವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಸಂತಾಲರು ಅಥವಾ ಗೊಂಡರ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಸಂತಾಲರು ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ವೀರರಾದ ಬೀರ್ ಖೇರ್ವಾಲ್ ಮತ್ತು ಬಿಡು ಚಂದನ್ ಅವರನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಗೊಂಡರು ತಮ್ಮ ಜಾನಪದ ನಾಯಕ ಚಿತಾಲ್ ಸಿಂಗ್ ಛಟ್ಟಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಬಂಜಾರ ಜಾನಪದ ನಾಯಕ ಲಾಖಾ ಬಂಜಾರ ಅಥವಾ ರಾಜ ಇಸಳು.

ಆದರೆ ಭಾರತದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳ ನಾಯಕರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಾಯಕಿಯರೂ ಮಹತ್ವದ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಬಂಜಾರ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು ನಾಯಕಿ ಕೇಂದ್ರಿತವಾಗಿವೆ. ಈ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು "ಸತಿ" ಪಂಥವನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತವೆ.

ವೀರರ ಮತ್ತು ನಾಯಕಿಯರ ವೀರೋಚಿತ ಕ್ರಿಯೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮೌಖಿಕ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು ಲಿಖಿತ ಪಠ್ಯಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ "ಕೌಂಟರ್ ಟೆಕ್ಸ್ಟ್" ಅನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಕಿರಿಯ ಸಹೋದರ ನಾಯಕನಾಗುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಮೌಖಿಕ ಮಹಾಕಾವ್ಯದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಾನೆ, ಇದನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ. ಜನಪದ ವೀರರನ್ನು ಕೆಲವು ಬಾರಿ ದೈವೀಕರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಪೂಜಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದದಲ್ಲಿ ಪೌರಾಣಿಕ ನಾಯಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಣಯ ನಾಯಕನ ತೆಳುವಾದ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಕಲಹಂಡಿಯಲ್ಲಿ, ಮೌಖಿಕ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು ಜನಾಂಗೀಯ ಗಾಯಕರಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿವೆ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂದರ್ಭ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಡಾ ಮಹೇಂದ್ರ ಮಿಶ್ರಾ, ಜಾನಪದ ತಜ್ಞ, ಏಳು ಜನಾಂಗೀಯ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಕಾಳಹಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಮೌಖಿಕ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶೋಧನೆ ನಡೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಡಾ. ಚಿತ್ರಸೇನ್ ಪಸಾಯತ್ ಅವರು ಧನು ಯಾತ್ರೆ, ಕಂಧೇನ್-ಬುಧಿ ಯಾತ್ರೆ, ಚೂಡಾ-ಖೈ ಯಾತ್ರೆ, ಸುಲಿಯಾ ಯಾತ್ರೆ, ಪಟಖಂಡ ಯಾತ್ರೆ, ಬುಧ-ದಂಗರ್ ಯಾತ್ರೆ, ಖಂಡಬಾಸ ಯಾತ್ರೆ, ಛತ್ತರ್ ಯಾತ್ರೆ, ಸೀತಾಲ್ ಮುಂತಾದ ಯಾತ್ರೆಯ ವಿವಿಧ ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಬುಡಕಟ್ಟು ರೂಪಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. - ಷಷ್ಠಿ ಯಾತ್ರೆ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯರ 'ನಾಯಕ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು' ಪರೀಕ್ಷಿಸಲಾಯಿತು ದೇವತೆಗಳು.

ಭಾರತೀಯ ಮೌಖಿಕ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು ಜಾತಿ ಆಧಾರಿತ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಇರುವ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹೇರಳವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಫಿನ್‌ಲ್ಯಾಂಡ್‌ನ ತುರ್ಕು ಮೂಲದ ಪ್ರೊ.ಲೌರಿ ಹೊಂಕೊ ಅವರು ಪ್ರೊ.ವಿವೇಕ ರೈ ಮತ್ತು ಡಾ.ಕೆ.ಚಿನ್ನಪ ಗಾವ್ಡಾ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸಿರಿ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಕ್ಷೇತ್ರಕಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆ ನಡೆಸಿ ಸಿರಿ ಅಲ್ಲ, ಸಿರಿ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಮೂರು ಸಂಪುಟಗಳನ್ನು ಹೊರತಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಪ್ರೊ.ಪೀಟರ್ ಜೆ.ಕ್ಲಾಸ್ ತುಳು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ದೇವನಾರಾಯಣ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಕುರಿತು ಆದಿತ್ಯ ಮಲ್ಲಿಕ್, ಜಂಬೂಪುರಾಣದ ಕುರಿತು ಪುಲಿಕೊಂಡ ಸುಬ್ಬಾಚಾರ್ಯ, ಪಬೂಜಿ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಕುರಿತು ಡಾ.

ಕೇರಳದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಒಡಿಯನ್ (ಅಥವಾ "ಒಡಿಯನ್") ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿತ್ತು, ಅಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಗುಂಪು ಒಟಿವಿಕಿ ಎಂಬ ತಂತ್ರವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಜನರನ್ನು ಸಾವಿನ ಹಂತಕ್ಕೆ ಹೆದರಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ.^[೪]^[೫] ಒಡಿಯನ್ ಕೇರಳದ ಜಾನಪದ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೌರಾಣಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದು, ರಾತ್ರಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಸುಪ್ತವಾಗಿರುವ ಅರ್ಧ ಮನುಷ್ಯ, ಅರ್ಧ ಮೃಗ ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ.^[೬] ಈ ಒಡಿಯನ್ನರು ತಮ್ಮ ದೇಹದ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಿಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಪಠಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಬಯಕೆಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಗೂಳಿಗಳು, ಎಮ್ಮೆಗಳು ಅಥವಾ ನರಿಗಳಂತಹ ವಿವಿಧ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಈ ಅಭ್ಯಾಸವು ಪಣನ್ ಮತ್ತು ಪರಯಾ ಸಮುದಾಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ಅಗತ್ಯ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇತರ ಸಮುದಾಯಗಳ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸಹ ಇದನ್ನು ನಡೆಸಬಹುದು.^[೭]

ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮೂಲಮಾದರಿಗಳು

ಜಹಾಂಗೀರ್ ಮತ್ತು ಅನಾರ್ಕಲಿ

ಅಹಿಂಸಾ
ಅಮುಲ್ ಹುಡುಗಿ
ಬಾಬು
ಭಜನೆ
ಭಕ್ತಿ
ಕರಿಬೇವು
ಧರ್ಮ
ಗಾಂಧಿವಾದಿ
ಗಂಗೆ
ಗುರುಕುಲ
ಗುರು
ಸ್ಟ್ರೀಟ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್
ಹಿಂದೂ ಅವಿಭಜಿತ ಕುಟುಂಬ
ಕರ್ಮ
ಮಾವುತ
ಮಸಾಲಾ (ಚಲನಚಿತ್ರ ಪ್ರಕಾರ)
ಮೆಗಾ ಸೀರಿಯಲ್
ಪೂಜೆ
ಪೂಜೆ (ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ)
ಸಾಧು
ಹಾವಿನ ಮೋಡಿಗಾರ
ತಾಜ್ ಮಹಲ್
ಯೋಗ
ಯಕ್ಷಿ

ಭಾರತದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳು

ಭಾರತವು ಬೋರ್ಡ್ ಆಟಗಳ ಸುದೀರ್ಘ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಮಹಾಭಾರತ ಮತ್ತು ಮೊಘಲ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಕಾಲದಿಂದ ಇವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನೀವು ಕೇಳುತ್ತೀರಿ. ಭಾರತೀಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಕೆಲವು ಜನಪ್ರಿಯ ಬೋರ್ಡ್ ಆಟಗಳಲ್ಲಿ ಚೆಸ್ (ಚತುರಂಗ), ಲುಡೋ (ಪಚಿಸಿ) ಹಾಗೂ ಹಾವು ಮತ್ತು ಏಣಿ (ಮೋಕ್ಷ-ಪಟಮು) ಸೇರಿವೆ.

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ಪೂರ್ವ ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯವಾದ ಒಡಿಶಾ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೃಜನ್ (ಸೃಜನಶೀಲತೆ) ಎಂಬ ಮಕ್ಕಳ ಸ್ನೇಹಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿತು. ಸುಮಾರು ೧೮ ಮಿಲಿಯನ್ ಮಕ್ಕಳು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ (೨೦೦೭-೨೦೧೦) ಕಥೆ ಹೇಳುವ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳು, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕರಕುಶಲ ಕಲೆ, ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ನೃತ್ಯ ಮತ್ತು ಒಗಟುಗಳಂತಹ ನಾಲ್ಕು ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದರು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವೆಂದರೆ ನೂರಾರು ಬಗೆಯ ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳಿದ್ದರೂ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳ ವೈವಿಧ್ಯಗಳು ಸೀಮಿತವಾಗಿವೆ. ಸುಮಾರು ಮುನ್ನೂರು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳನ್ನು ಒಳಾಂಗಣ ಮತ್ತು ಹೊರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಡಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳಲ್ಲಿ ಗಣಿತದ ಜ್ಞಾನವಿದೆ (ಎಣಿಕೆ, ಅಳತೆ, ಆಕಾರಗಳು ಮತ್ತು ಗಾತ್ರ, ಜ್ಯಾಮಿತೀಯ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಕ್ರಿಯೆಯ ಮೂಲಕ ಸಾಮಾಜಿಕೀಕರಣ) ಎಂದು ಕಂಡುಬಂದಿದೆ. ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಟಗಳು ಬೋಧನೆ ಮತ್ತು ಕಲಿಕೆಯ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಮಾರ್ಗಗಳಾಗಿವೆ. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸಿದಾಗ, ಶಿಕ್ಷಕರು ಮರೆತುಹೋದ ಅನೇಕ ಆಟಗಳು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ ಎಂದು ಅನೇಕ ಶಿಕ್ಷಕರು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿದರು.

"ಕಸಾದಿ" ಯಂತಹ ಒಳಾಂಗಣ ಬೋರ್ಡ್ ಆಟ (೧೪ ಹೊಂಡಗಳಿರುವ ಮರದ ಹಲಗೆಯು ಹುಣಸೆ ಬೀಜದೊಂದಿಗೆ ಎರಡು ಅಥವಾ ಎರಡು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಹುಡುಗಿಯರು ದೇಶೀಯ ಡೊಮೇನ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಾರೆ) ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಇದು ಇನ್ನೂ ಸಮಾಜದಿಂದ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಡಾ ಮಹೇಂದ್ರ ಕುಮಾರ್ ಮಿಶ್ರಾ, ಜಾನಪದ ತಜ್ಞ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣತಜ್ಞರು ಈ ಆಟಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ವೀಡಿಯೊ ರೂಪದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ದೇಶೀಯ ಡೊಮೇನ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಇತರ ಆಟಗಳಲ್ಲದೆ ಮೇಕೆ ಮತ್ತು ಹುಲಿ ಮತ್ತು ಗಂಜಿಫಾ. ಇವು ಇಂದಿನ ಇಸ್ಪೀಟೆಲೆಗಳ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಗಂಜೀಫಾ ಕೆಲವು ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಆಡುವ ವಸ್ತುಗಳಂತಹ ವೃತ್ತಾಕಾರದ ಪೇಂಟ್ ಮಾಡಿದ ಕಾರ್ಡ್‌ನ ಸ್ಟಾಕ್ ಆಗಿರುತ್ತದೆ.

ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದದ ವಿದ್ವಾಂಸರು

ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಅಧ್ಯಯನವು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಲು ನಿಧಾನವಾಗಿತ್ತು: ಆರಂಭಿಕ ಸಂಗ್ರಾಹಕರು ಮೂಲ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಸೃಜನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮರುವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವತಂತ್ರರೆಂದು ಭಾವಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸುಂದರವಾದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ತಮ್ಮ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದರು.

ಎ. ಕೆ. ರಾಮಾನುಜನ್ ಅವರ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಮತ್ತು ಸೌಂದರ್ಯದ ಕೊಡುಗೆಗಳು ಹಲವಾರು ಶಿಸ್ತಿನ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿವೆ. ಸಂದರ್ಭ-ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯು ರಾಮಾನುಜನ್ ಅವರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪ್ರಬಂಧಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಂಡುಬರುವ ಒಂದು ವಿಷಯವಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕಾವ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. "ಎಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗಳು ಕಿಟಕಿಗಳು," (೧೯೮೯) ಮತ್ತು "ಮುನ್ನೂರು ರಾಮಾಯಣಗಳು" (೧೯೯೧), ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಅವರು ಭಾರತೀಯ ಸಾಹಿತ್ಯದ "ಅಂತರ್ಪಠ್ಯ" ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾರೆ, ಲಿಖಿತ ಮತ್ತು ಮೌಖಿಕ .^[೮] ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, "ಕೇವಲ ಸೂಚಿಸಿರುವುದು ಒಂದು ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ 'ಪುನರಾವರ್ತನೆ' ಅಥವಾ ಅದರ 'ಅನುಕರಣೆ'ಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರವಾಗಬಹುದು "ವೇರ್ ಮಿರರ್ಸ್ ಆರ್ ವಿಂಡೋಸ್: ಟುವರ್ಡ್ ಆನ್ ಆಂಥಾಲಜಿ ಆಫ್ ರಿಫ್ಲೆಕ್ಷನ್" (೧೯೮೯), ಮತ್ತು ದಿ ಇಂಟೀರಿಯರ್ ಲ್ಯಾಂಡ್‌ಸ್ಕೇಪ್: ಲವ್ ಪೊಯಮ್ಸ್ ಫ್ರಮ್ ಎ ಕ್ಲಾಸಿಕಲ್ ತಮಿಳು ಆಂಥಾಲಜಿ (೧೯೬೭) ಮತ್ತು ಫೋಕ್ಟೇಲ್ಸ್ ಫ್ರಮ್ ಇಂಡಿಯಾ, ಓರಲ್ ಟೇಲ್ಸ್ ಫ್ರಮ್ ಟ್ವೆಂಟಿ ಇಂಡಿಯನ್ ಲ್ಯಾಂಗ್ವೇಜಸ್ (೧೯೯೧) ನಲ್ಲಿನ ಅವರ ಕಾಮೆಂಟರಿಗಳು ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ಅವರ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿವೆ.

ರುಡ್ಯಾರ್ಡ್ ಕಿಪ್ಲಿಂಗ್ ಅವರು ಜಾನಪದದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರು, ಪಕ್ ಆಫ್ ಪೂಕ್ಸ್ ಹಿಲ್ ಮತ್ತು ರಿವಾರ್ಡ್ಸ್ ಮತ್ತು ಫೇರೀಸ್‌ನಂತಹ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಜಾನಪದದೊಂದಿಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸಿದರು; ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಅವರ ಅನುಭವಗಳು ಭಾರತೀಯ ವಿಷಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಕಿಪ್ಲಿಂಗ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಬಹುಭಾಗವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಳೆದರು ಮತ್ತು ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಪರಿಚಿತರಾಗಿದ್ದರು. ಎರಡು ಜಂಗಲ್ ಬುಕ್ಸ್‌ನಂತಹ ಅವರ ಕೃತಿಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಜಾನಪದ ಕಥೆಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾದ ಬಹಳಷ್ಟು ಕಥೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ. ಅವರ ಜಸ್ಟ್ ಸೋ ಸ್ಟೋರೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ವಿಷಯಗಳು ಸಹ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಪಾತ್ರಗಳು ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳಿಂದ ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಅದೇ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಹೆಲೆನ್ ಬ್ಯಾನರ್‌ಮನ್ ಈಗ ಕುಖ್ಯಾತ ಭಾರತೀಯ-ವಿಷಯದ ಲಿಟಲ್ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಸ್ಯಾಂಬೊ ಕಥೆಯನ್ನು ಬರೆದರು, ಅದು ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ಕಥೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದದ ಹೆಚ್ಚು ಆಳವಾದ ಸಮೀಕ್ಷೆಗಳ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನವಶಾಸ್ತ್ರದ ಶಿಸ್ತುಗಳು ಮತ್ತು ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾರಂಭಿಸಿತು.

ಭಾರತದ ಜಾನಪದ ವಿದ್ವಾಂಸರನ್ನು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಮೂರು ಹಂತಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು. ಹಂತ I ಅವರು ಆಳಲು ಬಯಸುವ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ಥಳೀಯ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಜಾನಪದವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಡಳಿತಗಾರರು. ನಂತರ ಸುವಾರ್ತಾಬೋಧಕ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಮರುಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಜನರ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಬಯಸಿದ ಮಿಷನರಿಗಳು. ಮೂರನೇ ಹಂತವು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರದ ಅವಧಿಯಾಗಿದ್ದು, ಅಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳು, ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ದಂತಕಥೆಗಳು, ಪುರಾಣಗಳು ಮತ್ತು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳ ಮೂಲಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗುರುತನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಇದರ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಕಾಲಾನಂತರದಲ್ಲಿ, ದೇಶದಲ್ಲಿನ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ತಮ್ಮ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಗುರುತನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಜಾನಪದ ವಿಭಾಗಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವು.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ, ಡಾ ಸತ್ಯೇಂದ್ರ, ದೇವೇಂದ್ರ ಸತ್ಯಾರ್ಥಿ, ಕೃಷ್ಣದೇವ್ ಉಪಾಧ್ಯಾಯ, ಜಬರ್‌ಚಂದ್ ಮೇಘಾನಿ, ಪ್ರಫುಲ್ಲ ದತ್ತ ಗೋಸ್ವಾಮಿ, ಅಶುತೋಷ್ ಭಟ್ಟಾಚಾರ್ಯ, ಕುಂಜ ಬಿಹಾರಿ ದಶ್, ಚಿತ್ರಸೇನ್ ಪಸಾಯತ್, ಸೋಮನಾಥ ಧರ್, ರಾಮಗರೀಬ್ ಚೌಬೆ, ಜಗದೀಶ್ ಚಂದ್ರ ಮುಂತಾದ ಅನೇಕ ಜಾನಪದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ತ್ರಿನಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು. ಸಹಜವಾಗಿ, ಪ್ರವೃತ್ತಿಯು ವಿಶ್ಲೇಷಣಾತ್ಮಕಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಾಹಿತ್ಯಿಕವಾಗಿತ್ತು. ೧೯೮೦ ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಇನ್‌ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಲ್ಯಾಂಗ್ವೇಜಸ್ ಮತ್ತು ಅಮೇರಿಕನ್ ಇನ್‌ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಸ್ಟಡೀಸ್ ಜಾನಪದದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವು, ನಂತರ ಅನೇಕ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಜಾನಪದವನ್ನು ಒಂದು ಶಿಸ್ತಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು.

ಸಮಕಾಲೀನ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜನಪದ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಹರಿಕಾರರೆಂದರೆ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ಹ್ಯಾಂಡೂ, ಸಾಧನಾ ನೈಥಾನಿ, ಕಿಶೋರ್ ಭಟ್ಟಾಚಾರ್ಯ, ಕೈಲಾಶ್ ಪಟ್ನಾಯಕ್, ವಿಎ ವಿವೇಕ ರೈ, ದಿವಂಗತ ಕೋಮಲ್ ಕೊಠಾರಿ, ರಾಘವನ್ ಪಯನಾಡ್, ಎಂ ರಾಮಕೃಷ್ಣನ್, ನಂದಿನಿ ಸಾಹು.ಎಂ.ಎನ್. ವೆಂಕಟೇಶ ಮತ್ತಿತರರು. ಇಡೀ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಮಾದರಿಯಿಂದ ನೋಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಭಾರತೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಜಾನಪದವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಬದ್ಧವಾಗಿರುವ ಹೊಸ ಜಾನಪದಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರ ಉದಯೋನ್ಮುಖ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಜಾನಪದದ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಹಕರಾದ ಜಾನಪದ ಒದಗಿಸುವವರು ಮತ್ತು ಸಲಹೆಗಾರರಿಂದ ಜಾನಪದವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುವುದು ಉತ್ತಮ. ಜಾನಪದವನ್ನು ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಅರ್ಥದೊಂದಿಗೆ ಬಳಸುವುದರಿಂದ ಜಾನಪದವನ್ನು ಬಳಸುವವರಿಗೆ ಜಾನಪದ ಎಂದರೇನು ಎಂದು ತಿಳಿದಿದೆ. ಆದರೆ ಸಿದ್ಧಾಂತಿಗಳು ಜಾನಪದವನ್ನು ತಮ್ಮ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಕೋನದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ನೀತಿಶಾಸ್ತ್ರದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ, ಜಾನಪದವು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಜಾನಪದದಿಂದ ಕಲಿಯಬೇಕು ಮತ್ತು ಜಾನಪದವು ಜಾನಪದದ ಗುಪ್ತ ಅರ್ಥವನ್ನು ಜನಪದಕಾರರಿಗೆ ನೀಡಬೇಕು, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಅವರ ಎರಡೂ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳು ಜಾನಪದ ವಸ್ತುವಿಗೆ ಹೊಸ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡಲು ಮತ್ತು ಸಾಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಅನ್ವೇಷಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹೊಸ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಡೊಮೇನ್‌ನಲ್ಲಿ ಜಾನಪದದ ಬಳಕೆ.

ಒಡಿಶಾದ ಕಲಹಂಡಿಯ ಡಾ ಮಹೇಂದ್ರ ಕುಮಾರ್ ಮಿಶ್ರಾ ಅವರು ಮಧ್ಯ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಒಡಿಶಾದ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜಾನಪದಕ್ಕೆ ಗಣನೀಯ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಮೂಲ ಪುಸ್ತಕ ಓರಲ್ ಎಪಿಕ್ಸ್ ಆಫ್ ಕಲಹಂಡಿಯನ್ನು ಚೈನೀಸ್ ಮತ್ತು ಫಿನ್ನಿಷ್ ಭಾಷೆಗೆ ಅನುವಾದಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅವರು ಸೌರಾ ಜಾನಪದ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಪಹಾರಿಯಾ ಜಾನಪದ ಸಾಹಿತ್ಯ, ವಿಷನ್ ಜಾನಪದ, ಕಾಳಹಂಡಿಯ ಮೌಖಿಕ ಕಾವ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಇತ್ತೀಚಿನ ಮೂಲ ಕೃತಿಯು ಬುಡಕಟ್ಟು ಮೌಖಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಮೌಖಿಕ ರಾಮಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ಡಾ ಮಿಶ್ರಾ ಅವರು ಪಶ್ಚಿಮ ಒಡಿಶಾ ಮತ್ತು ಛತ್ತೀಸ್‌ಗಢದ ಜಾನಪದವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು ಜಾನಪದ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನಾ ವಿಧಾನದ ಕುರಿತು ಐದು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಡಾ ಮಿಶ್ರಾ ಅವರ ವಿಶ್ಲೇಷಣಾತ್ಮಕ ಕೆಲಸವನ್ನು ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ಜಾನಪದದ ಭಾಗವಾಗಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.

ಈಗ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಜಾನಪದ ಬೆಂಬಲ ಕೇಂದ್ರ ಚೆನ್ನೈ, ಕಳೆದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ[ಯಾವಾಗ?] ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ತಮ್ಮ ಬದ್ಧತೆಯಿಂದ ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಿರುವ ಹೊಸ ವಿದ್ವಾಂಸರಿಗೆ ಜಾಗವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ. ಜಾನಪದ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಗತಿಯೆಂದರೆ ಅದು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ, ಅದರ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಜಾನಪದದ ಒಳಗೆ ಮತ್ತು ನಡುವೆ ತನ್ನ ಜಾಗವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದೆ.

ಡಾ.ರಾಘವನ್ವಪಯ್ಯನಾಡ್ ಅವರು ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ, ಅವರು ಜಾನಪದದ ಬಗ್ಗೆ ಹಲವಾರು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ, ಅವರು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮತ್ತು ಮಲಯಾಳಂನಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಜಾನಪದಶಾಸ್ತ್ರದ ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮುಖವೂ ಹೌದು.

ಜಾನಪದ ಹಾಡುಗಳು ಮತ್ತು ಜಾನಪದ ಸಂಗೀತ

ಭಾರತವು ಜಾನಪದ ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ರೀತಿಯ ಜಾನಪದ ಹಾಡುಗಳ ಶ್ರೀಮಂತ ಮತ್ತು ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಕೆಲವು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಜಾನಪದ ಹಾಡು ಪ್ರಕಾರಗಳನ್ನು ಯುನೆಸ್ಕೋ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡಿರುವ ಅಮೂರ್ತ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪರಂಪರೆ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಗ್ರಹವನ್ನು ಬೌಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಇದು ವಿಶ್ವ ಸಂಗೀತ ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಬೌಲ್ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಐತಿಹಾಸಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಲಾಲೋನ್ ಫಕೀರ್ ಮತ್ತು ಭಾಬಾ ಪಗ್ಲಾ ಅವರನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.^[೯]

ಸಹ ನೋಡಿ

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

↑ "Kalamezhuthu: When art is integral to ritual". The Hindu (in Indian English). ISSN 0971-751X. Archived from the original on 2022-09-22. Retrieved 2022-01-30.
↑ "Folk and Tribal Art". Know India. Culture and Heritage. Visual Arts and Literature. National Informatics Centre, Government of India. 2005. Archived from the original on 2011-12-13. Retrieved 2011-11-27.
↑ "Thirayattam" (Folklore Text -malayalam), Bhasha Institute, Keralam - ISBN 978-81-200-4294-0
↑ Bresnan, Patrick S. (December 27, 2021). Awakening: An Introduction to the History of Eastern Thought. Routledge. ISBN 9781000484540 – via Google Books.
↑ Rao, M. S. A. (September 5, 1957). "Social Change in Malabar". Popular Book Depot – via Google Books.
↑ Dare, Marcus Paul (September 5, 1940). "Indian Underworld: A First-hand Account of Hindu Saints, Sorcerers, and Superstitions". E.P. Dutton & Company, Incorporated – via Google Books.
↑ Thurston, Edgar (January 2021). "Omens and Superstitions of Southern India: Popular Books by Edgar Thurston : All times Bestseller Demanding Books".
↑ Wagoner, Candy (Fall 1998). "Attipat Krishnaswami Ramanujan". Postcolonial Studies at Emory University. Emory University, Department of English. Archived from the original on 2004-12-22. Retrieved 2011-11-27.
↑ Lorea, Carola Erika (2016). Folklore, religion and the songs of a Bengali madman : a journey between performance and the politics of cultural representation. Leiden. ISBN 9789004324701. OCLC 950430793.{{cite book}}: CS1 maint: location missing publisher (link)

ಗ್ರಂಥಸೂಚಿ

Bansal, Sunita Pant (2005). Hindu Gods and Goddesses. New Delhi, India: Smriti Books. p. 79. ISBN 81-87967-72-2.
Datta, Bīrendranātha (2002). Folklore and historiography. Vijayanagar, Velachery, Chennai, India: National Folklore Support Center. p. 132. ISBN 81-901481-1-7.

ಬಾಹ್ಯ ಕೊಂಡಿಗಳು

National Folklore Support Centre, Official website Archived 2001-02-28 ವೇಬ್ಯಾಕ್ ಮೆಷಿನ್ ನಲ್ಲಿ.

[1] "Kalamezhuthu: When art is integral to ritual". The Hindu (in Indian English). ISSN 0971-751X. Archived from the original on 2022-09-22. Retrieved 2022-01-30.

[2] "Folk and Tribal Art". Know India. Culture and Heritage. Visual Arts and Literature. National Informatics Centre, Government of India. 2005. Archived from the original on 2011-12-13. Retrieved 2011-11-27.

[3] "Thirayattam" (Folklore Text -malayalam), Bhasha Institute, Keralam - ISBN 978-81-200-4294-0

[4] Bresnan, Patrick S. (December 27, 2021). Awakening: An Introduction to the History of Eastern Thought. Routledge. ISBN 9781000484540 – via Google Books.

[5] Rao, M. S. A. (September 5, 1957). "Social Change in Malabar". Popular Book Depot – via Google Books.

[6] Dare, Marcus Paul (September 5, 1940). "Indian Underworld: A First-hand Account of Hindu Saints, Sorcerers, and Superstitions". E.P. Dutton & Company, Incorporated – via Google Books.

[7] Thurston, Edgar (January 2021). "Omens and Superstitions of Southern India: Popular Books by Edgar Thurston : All times Bestseller Demanding Books".

[8] Wagoner, Candy (Fall 1998). "Attipat Krishnaswami Ramanujan". Postcolonial Studies at Emory University. Emory University, Department of English. Archived from the original on 2004-12-22. Retrieved 2011-11-27.

[9] Lorea, Carola Erika (2016). Folklore, religion and the songs of a Bengali madman : a journey between performance and the politics of cultural representation. Leiden. ISBN 9789004324701. OCLC 950430793.{{cite book}}: CS1 maint: location missing publisher (link)

[೧]

[೨]

[೩]

[೪]

[೫]

[೬]

[೭]

[೮]

[೯]