ವಿಕಿಪೀಡಿಯ

ಕಳಭ್ರ ರಾಜವಂಶ

ಕಳಭ್ರ ರಾಜವಂಶವನ್ನು ಕಾಳಬ್ರಾರ್, ಕಾಳಪ್ಪಿರಾರ್, ಕಲ್ಲುಪುರ ಅಥವಾ ಕಲ್ವರ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.[೬] ಇವರು ಆರಂಭಿಕ ಚೋಳರು, ಆರಂಭಿಕ ಪಾಂಡ್ಯರು ಮತ್ತು ಚೇರರ ಪ್ರಾಚೀನ ರಾಜವಂಶಗಳ ನಂತರ, ೩ ನೇ ಶತಮಾನ ಮತ್ತು ೬ ನೇ ಶತಮಾನದ ಸಿಇ ನಡುವೆ ತಮಿಳು ಪ್ರದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಅಥವಾ ಭಾಗಗಳ ಆಡಳಿತಗಾರರಾಗಿದ್ದರು.[೭] ಕಳಭ್ರರ ಮೂಲ ಮತ್ತು ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿಯು ಅನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ವಿರಳವಾಗಿದೆ. ಚೋಳರು ಮತ್ತು ಪಲ್ಲವರ ಸಾಮಂತರಾಗಿದ್ದ ಕಳಭ್ರರು ವೆಲ್ಲಲರ್ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರು ಎಂದು ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ನಂಬಿದ್ದಾರೆ.[೮] ಅವರ ಪ್ರಸ್ತಾವಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಆಧುನಿಕ ಕರ್ನಾಟಕದ ಆಗ್ನೇಯ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ, ವೆಲ್ಲಲರ್ ಸಮುದಾಯದ ಕಾಲಪ್ಪಲರ್‌ಗಳು, ಕಾಲವರ್ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಿಗೆ ಬದಲಾಗುತ್ತವೆ.[೭][೯][೧೦] ಎಂ. ಎಸ್. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್ ಮತ್ತು ಬಿ. ಶೇಷಗಿರಿ ರಾವ್ ಅವರು ಬರೆದ "ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಜೈನ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ" ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ೧೯೨೨ ರ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಈ ಯುಗವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಆಗಸ್ಟನ್ ಯುಗ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕಳಭ್ರ ಯುಗವನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮಿಳು ಇತಿಹಾಸದ "ಕತ್ತಲೆ ಅವಧಿ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವರ ಯುಗವು ಕೊನೆಗೊಂಡ ಅನೇಕ ಶತಮಾನಗಳ ನಂತರದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಶಾಸನಗಳಲ್ಲಿನ ಯಾವುದೇ ಉಲ್ಲೇಖಗಳಿಂದ ಊಹಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೧]

ಕಳಭ್ರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ
←
 
←
೩ನೇ ಶತಮಾನ ಸಿಇ–೬ನೇ ಶತಮಾನ ಸಿಇ →
 
→
Location of Kalabhra Kingdom
ಕಲಭ್ರ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ಭಾಗಗಳು ಅಥವಾ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಾಚೀನ ತಮಿಳಕಂ
ರಾಜಧಾನಿ ಕಾವೇರಿಪೂಂಪಟ್ಟಿನಂ, ಮಧುರೈ
ಭಾಷೆಗಳು ತಮಿಳು[೧][೨][೩] [೪] ಪ್ರಾಕೃತ,[೫] ಪಾಲಿ[೫]
ಧರ್ಮ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ
ಜೈನ ಧರ್ಮ
ಸರ್ಕಾರ ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವ
ಇತಿಹಾಸ
 -  ಸ್ಥಾಪಿತ ೩ನೇ ಶತಮಾನ ಸಿಇ
 -  ಸ್ಥಾಪನೆ ರದ್ದತಿ ೬ನೇ ಶತಮಾನ ಸಿಇ
Warning: Value not specified for "continent"

೪ ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಶಿವಸ್ಕಂದವರ್ಮನ್ ಉದಯಿಸಿದನೆಂದು ಇತಿಹಾಸಕಾರ ಉಪಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಇದು ಶಾಸನಗಳಿಂದ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕಳಭ್ರರು ಪೆನ್ನರ್ ಮತ್ತು ವೆಲ್ಲಾರ್ (ಕಾವೇರಿಗೆ ಹತ್ತಿರ) ನದಿಗಳ ಬಳಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಪಲ್ಲವ ಸಿಂಹವಿಷ್ಣು ಕಾವೇರಿ ನದಿಯವರೆಗೂ ತನ್ನ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸಿದಾಗ ೬ ನೇ ಶತಮಾನದ ಕೊನೆಯ ತ್ರೈಮಾಸಿಕದಲ್ಲಿ ಕಳಭ್ರರ ರಾಜವಂಶವು ಖಚಿತವಾಗಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು, ಅದರ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಕಾಡುಂಗನ್ ನೇತೃತ್ವದ ಪಾಂಡ್ಯರು ತಮ್ಮ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಿದರು.[೧೨] ಚೋಳರು ಪಲ್ಲವರ ಅಧೀನರಾದರು ಮತ್ತು ಅವರು ರಾಯಲಸೀಮಾದ ತೆಲುಗು ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದರು.

ಗುರುತಿಸುವಿಕೆ

ಬದಲಾಯಿಸಿ

ಕಳಭ್ರರ ಮೂಲ ಮತ್ತು ಗುರುತು ಅನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಅವರು ಬಹುಶಃ ಗುಡ್ಡಗಾಡು ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗದವರು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ.[೧೩] ವೆಟ್ಟುವ ಗೌಂಡರ್ ಸಮುದಾಯದ ಐತಿಹಾಸಿಕ ದಾಖಲೆಗಳು ಹಿಂದೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಬುಡಕಟ್ಟಿನವರಾಗಿದ್ದ ಪಿರಮಲೈ ಕಲ್ಲರುಗಳನ್ನು ಕಳಭ್ರರು ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ.[೧೪] ಇತರ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಅವರು ಬಹುಶಃ ತಮಿಳು-ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರದೇಶದ ಉತ್ತರದ (ಆಧುನಿಕ ಆಗ್ನೇಯ ಕರ್ನಾಟಕ) ಕರ್ನಾಟರು, ಅಥವಾ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವೆಲ್ಲಾಳ ಸಮುದಾಯದ ಕಾಲಪ್ಪಲರ್ ಅಥವಾ ಕಾಳಾವರ್ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ಆಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ತಿಳಿದು ಬಂದಿದೆ.[೭]

ಕುಲ್ಕೆ ಮತ್ತು ರೊಥರ್ಮಂಡ್ ಪ್ರಕಾರ, ಕಳಭ್ರರ "ಮೂಲ ಅಥವಾ ಬುಡಕಟ್ಟು ಸಂಬಂಧಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ" ಮತ್ತು ಅವರ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು "ಕಳಭ್ರ ಮಧ್ಯಕಾಲ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. [೧೫] ಶತಮಾನಗಳ ನಂತರ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ತಮಿಳು ಹಿಂದೂ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಬರೆದ ಪಠ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ನಿಂದಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೩] ಕಳಭ್ರ ದೊರೆಗಳು ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಅನುದಾನವನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸಿರಬಹುದು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಹಿಂಸಿಸಿರಬಹುದು ಮತ್ತು ಅವರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಜೈನ ಧರ್ಮವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿರಬಹುದು ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಇದು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.[೧೩] [೧೫] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ಊಹೆಗಳಿಗೆ ಪಠ್ಯದ ಬೆಂಬಲವು ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಸಂಭವನೀಯ ಜೈನ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ ಬೆಂಬಲವಾಗಿ, ವ್ಯಾಕರಣದ ಕುರಿತಾದ ೧೦ ನೇ ಶತಮಾನದ ಜೈನ ಪಠ್ಯವು ಕೆಲವು ವಿದ್ವಾಂಸರು ಕಳಭ್ರ ರಾಜನಾದ ಅಚ್ಚುತ ವಿಕ್ಕಂತನಿಗೆ ಆರೋಪಿಸುವ ಪದ್ಯವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ.[೧೫] ಬುದ್ಧದತ್ತನಿಂದ ತಮಿಳೇತರ ಭಾಷೆಯ ಬೌದ್ಧ ಪಠ್ಯ ವಿನಯವಿನಿಚ್ಚಯವನ್ನು ೫ ನೇ ಶತಮಾನದ ತಮಿಳು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಶು ಹಿಕೋಸಾಕನ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಪಾಲಿ ಭಾಷೆಯ ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧದತ್ತನು ಇದನ್ನು "ಚೋಳ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪುಟಮಾರಿಕಾಲಂ" ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾನೆ.[೧೬] ಎನ್‌ಸೈಕ್ಲೋಪೀಡಿಯಾ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಫಿಲಾಸಫಿಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಲ್ ಪಾಟರ್ ಪ್ರಕಾರ: ೩೬೦ ರಿಂದ ೬೫೦ ಎಡಿ ವರೆಗೆ, ಬಹು ವಿದ್ವಾಂಸರು ೫ ನೇ ಶತಮಾನದ ಬುದ್ಧದತ್ತನನ್ನು ಕಾವೇರಿ ನದಿಯ ಬಳಿ ಚೋಳ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ್ದರು.[೧೭] ಅರುಣಾಚಲಂ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಪಠ್ಯದ ಪಾಲಿ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳು ಅಕುಟವಿಕ್ಕಂತೆ ಕಾಲಂಬಕುಲನಂದನೆ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಅಕುಟವಿಕ್ಕಂತೆರನ್ನು ಕಳಭ್ರ ರಾಜನಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. [೧೮] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪಾಲಿಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿರುವ ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯದಾದ ವಿನಯವಿನಿಚ್ಚಯ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಯು ಆ ಹೆಸರನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ, ಅದು ಕಳಭ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು ಕಳಭ್ರ ಆಗಿರಬಹುದು.[೧೯]

ಸುಮಾರು ೪೦೦ - ೪೫೦ ಸಿಇ ಯಲ್ಲಿ ಕಳಭ್ರರು ಮತ್ತು ನೆರೆಯ ರಾಜ್ಯಗಳ ಸ್ಥಳ.[೨೦]

ಬುದ್ಧದತ್ತ ತನ್ನ ಕೈಪಿಡಿಗಳಲ್ಲಿ ('ವಿನಯವಿನಿಚ್ಚಯ'ದ 'ನಿಗಮನಾಗಥಾ', ಶ್ಲೋಕ ೩೧೭೯) ತನ್ನ ಪೋಷಕನನ್ನು ಈ ಕೆಳಗಿನಂತೆ ಗುರುತಿಸುತ್ತಾನೆ: [೨೧]

ಮತ್ತು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಟಿಕಾ ಹೀಗೆ (ಕೊಲೊಫೋನ್) ಸೇರಿಸುತ್ತಾನೆ:[೨೨][೨೩]

ಯಪ್ಪರುಂಗಲಂ ಮತ್ತು ಯಪ್ಪರುಂಗಲಕ್ಕರಿಕೈ ಕೃತಿಗಳ ಲೇಖಕ ೧೦ ನೇ ಶತಮಾನದ ಜೈನ ಕವಿ ಅಮೃತಸಾಗರ ಅವರು ಅಚ್ಯುತ ವಿಕ್ರಾಂತದ ಬಗ್ಗೆ ಕೆಲವು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. [೨೪] [೨೫]

ನಂತರದ ಕೃತಿಯಾದ ತಮಿಳು ನಾವಲರ್ ಕಾರಿಟೈನ ಕೆಲವು ಪದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚುತ ವಿಕ್ರಾಂತವನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸುವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಚೇರ, ಚೋಳ ಮತ್ತು ಪಾಂಡ್ಯ ಎಂಬ ಮೂವರು ರಾಜರು ಸೆರೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಅಕ್ಯೂಟ ರಾಜನಿಗೆ ನಮನ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಇದು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. [೨೬] [೨೭]

ಬರ್ಟನ್ ಸ್ಟೈನ್ ಪ್ರಕಾರ, ಕಳಭ್ರ ಮಧ್ಯಕಾಲ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಭಾರತೀಯ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ (ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಜೈನ ಧರ್ಮ) ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ತಮಿಳು ಪ್ರದೇಶದ ಫಲವತ್ತಾದ ಬಯಲು ಪ್ರದೇಶದ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲದ ರೈತ (ಬುಡಕಟ್ಟು) ಯೋಧರು ಪ್ರಬಲ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಬಹುದು.[೨೮] ಇದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ (ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ) ರೈತರು ಮತ್ತು ನಗರ ಗಣ್ಯರ ಕಿರುಕುಳಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು, ಅವರು ನಂತರ ಕಳಭ್ರರನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ ನಂತರ ಅವರ ಕಿರುಕುಳದ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತೀಕಾರ ತೀರಿಸಿದರು.[೨೮] ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ಆರ್.ಎಸ್. ಶರ್ಮಾ ಅವರು ವಿರುದ್ಧವಾದ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ೬ ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಬುಡಕಟ್ಟು ಅಂಶಗಳೊಂದಿಗೆ - "ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ರೈತರ ದಂಗೆಗೆ ಕಲಾಭ್ರರು ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ.[೨೯] [೩೦] "ಕಳಭ್ರರ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಘಟನೆಗಳು ಅಥವಾ ಸ್ವರೂಪಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆಗಳಿಗೆ ಆಳವಾದ ಕೊರತೆಯಿದೆ" ಎಂಬ ಅಂಶದಿಂದ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸುತ್ತವೆ ಎಂದು ರೆಬೆಕಾ ಡಾರ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. [೨೯] ಕೆಲವರು ಕಳಭ್ರರನ್ನು ಐತಿಹಾಸಿಕ ವೈದಿಕ ಧರ್ಮವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದ ಜೈನರ ಉಗ್ರಗಾಮಿ ಶಾಖೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಇದು ನಂತರದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅವರ ದೂಷಣೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. [೩೧]

ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯ

ಬದಲಾಯಿಸಿ

ಕಳಭ್ರರ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಬಂಧ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಪೀಟರ್ಸನ್ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪ್ರಕಾರ, ಕಳಭ್ರರು ಶ್ರಮಣ ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ( ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ, ಜೈನ ಧರ್ಮ, ಅಜೀವಿಕಾಸ್ ) ಪೋಷಿಸಿದರು. ಹೆಚ್ಚು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಪೀಟರ್ಸನ್ ಹೇಳುವಂತೆ, ಕಳಭ್ರರು ಜೈನ ಧರ್ಮದ ದಿಗಂಬರ ಪಂಥವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿರಬಹುದು ಮತ್ತು ಅವರು ೩ ನೇ ಶತಮಾನದ ಸಿಇ ಯ ವೇಳೆಗೆ ತಮಿಳು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿತವಾದ ವೈದಿಕ-ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮವನ್ನು "ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ" ನಿಗ್ರಹಿಸಿದರು.[೫]

ಬುದ್ಧದತ್ತ (೫ ನೇ ಶತಮಾನ) ಅವರ ಕೆಲವು ಕೈಪಿಡಿಗಳಾದ ವಿನಯವಿನಿಚ್ಚಯ ಮತ್ತು ಅಭಿಧಮ್ಮವತಾರ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ಕಾವೇರಿ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಬರಹಗಳಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದಂತೆ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮವು ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತು. ಚೋಳರ ಆರಂಭಿಕ ರಾಜಧಾನಿಯಾದ ಭೂತಮಂಗಲ ಮತ್ತು ಕಾವೇರಿಪಟ್ಟಿಣಂ ಮುಂತಾದ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧ ವಿಹಾರಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಕಳಭ್ರರು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದರು.[೩೨] ವಿನಯವಿನಿಚ್ಛೆಯ ನಿಗಮಗಾಥಾದಲ್ಲಿ, ಬುದ್ಧತ್ತನು ಭೂತಮಂಗಲಂ ಎಂಬ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಕಾವೇರಿ ತೀರದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವೇಣುದಾಸ (ವಿಷ್ಣುದಾಸ) ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಮಠದಲ್ಲಿ ತಂಗಿದ್ದಾಗ ಕೃತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಬರೆದನೆಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ.[೩೩] ಅವನು ತನ್ನ ಪೋಷಕನನ್ನು ಪಾಲಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಂಬ ಕುಟುಂಬದ ಹೆಮ್ಮೆಯ (Accut' Accutavikkante Kalambakulanandane) ದಿ ಇಮ್ಮಾರ್ಟಲ್ ಅಚ್ಚುತವಿಕ್ಕಂತೆ ಎಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ.[೩೪]

ಬುದ್ಧದತ್ತನು ರಾಜಧಾನಿ ಕಾವೇರಿಪಟ್ಟಣವನ್ನು ಈ ಕೆಳಗಿನಂತೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ:[೩೫]

ಸುಂದರವಾದ ಕಾವೇರಿಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಶುದ್ಧ ಕುಟುಂಬಗಳ ಪುರುಷ ಮತ್ತು ಸ್ತ್ರೀಯರ ಗುಂಪುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರುವ, ನದಿಯಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ಸ್ಫಟಿಕ ಶುದ್ಧ ನೀರಿನಿಂದ, ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಕಲ್ಲುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ, ಅನೇಕ ತೋಟಗಳಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ, ಅನೇಕ ಉದ್ಯಾನಗಳಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಪಟ್ಟಣವಾಗಿದೆ. ಕನ್ಹದಾಸನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಸುಂದರವಾದ ಮತ್ತು ಆಹ್ಲಾದಕರವಾದ ವಿಹಾರದಲ್ಲಿ, ಕೈಲಾಸದಷ್ಟು ಎತ್ತರದ ಭವನದಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಮತ್ತು ಹೊರಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಸುಂದರವಾದ ಪ್ರವೇಶ-ಗೋಪುರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ನಾನು ಅಲ್ಲಿನ ಹಳೆಯ ಭವನದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ.

ಎಫ್‌. ಇ. ಹಾರ್ಡಿ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಕಳಭ್ರರ ಅರಮನೆಯ ಸಮಾರಂಭವನ್ನು ವಿಷ್ಣು ಅಥವಾ ಮಾಯೋನ್ (ಕೃಷ್ಣ) ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಗಿತ್ತು.[೩೬] ಅವರು ಶೈವರು ಮತ್ತು ವೈಷ್ಣವರು ಆಗಿರಬಹುದು ಎಂಬ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಇದು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಶಾಸನಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ದೇವರು ಮುರುಗನ್ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜ ಅಚ್ಯುತ ವೈಷ್ಣವ ತಿರುಮಲನನ್ನು ಪೂಜಿಸಿದರು.[೩೭]

ಬುದ್ಧದತ್ತನ ಕೈಪಿಡಿ ವಿನಯವಿನಿಚ್ಛೆಯು ಗಾಂಧಿಪಾದವಣ್ಣನ ಪ್ರಕಾರ, ಪೋಷಕ ರಾಜನ ಅಚ್ಚುತ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ನಾರಾಯಣನ ವಿಶೇಷಣದಂತೆ ಅದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗಿದೆ (ಅಚ್ಚುತಸ್ಸ ನಾರಾಯಣಸ್ಸ ವಿಯ ವಿಕಂತಂ ಏತ್ತಸ್ಸತಿ ಅಚ್ಚುತವಿಕ್ಕಂತೋ).[೩೮]

ಆರಂಭಿಕ ಅವಳಿ ತಮಿಳು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳಾದ ಸಿಲಪ್ಪಟಿಕಾರಂ (ಜೈನ) ಮತ್ತು ಮಣಿಮೇಕಲೈ (ಬೌದ್ಧ) ಗಳನ್ನು ಕಳಭ್ರರ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ.[೩೯] ಅವರ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಪೀಟರ್ಸನ್, ಜೈನ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮಧುರೈನಲ್ಲಿ ಅಕಾಡೆಮಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತ, ಪಾಲಿ, ಪ್ರಾಕೃತ ಮತ್ತು ತಮಿಳು ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಠ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಂಸಾಹಾರವನ್ನು ಖಂಡಿಸುವ ತಿರುಕ್ಕುರಲ್‌ನಂತಹ ಕ್ಲಾಸಿಕ್‌ಗಳು ಸೇರಿವೆ (ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಜೈನ ಧರ್ಮದ ಮೂಲಾಧಾರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಕಪಿಲರ್‌ನಂತಹ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕವಿಗಳನ್ನು ಸಂಗಮ್ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾಂಸಾಹಾರಿಗಳು ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ).[೪೦] ತಮಿಳು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು, ದೀರ್ಘ ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಭಕ್ತಿ ಕವನಗಳು. [೪೧] [೪೨] ಪೀಟರ್ಸನ್ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಕೆಲವು ಪಠ್ಯಗಳು ತಮಿಳು ದೇಶದ ವಿವಿಧ ಭಾರತೀಯ ಧರ್ಮಗಳ ನಡುವೆ "ಸಂವಾದ ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಸಹಿಷ್ಣುತೆಯ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತವೆ".[೫] ಇತರ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಇವು ಜೈನ ಪಠ್ಯಗಳು ಅಥವಾ ವೇದಗಳು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು, ಹಿಂದೂ ದೇವರುಗಳು ಮತ್ತು ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಹೊಗಳುವ ಈ ಗ್ರಂಥಗಳ ಲೇಖಕರನ್ನು ಜೈನರು ಎಂದು ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ.[೪೩][೪೪][೪೫]

ರಾಜವಂಶದ ಅಂತ್ಯ

ಬದಲಾಯಿಸಿ

ಕಳಭ್ರರ ಆಳ್ವಿಕೆ ಹೇಗೆ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು ಎಂಬುದು ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಸಿಂಹವಿಷ್ಣು - ಪಲ್ಲವ ರಾಜ ಮತ್ತು ಪಾಂಡ್ಯ ಕಡುಂಗೋನ್ ತಮಿಳು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಒಂದುಗೂಡಿಸಿದರು, ಕಳಭ್ರರು ಮತ್ತು ಇತರರನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಿದರು ಎಂದು ಹಲವಾರು ಪುರಾವೆಗಳು ದೃಢಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಕ್ರಿ.ಶ. ೫೭೫ ಸಿಇನಲ್ಲಿ ಸಿಂಹವಿಷ್ಣು ಕೃಷ್ಣಾ ನದಿಯ ದಕ್ಷಿಣದಿಂದ ಕಾವೇರಿ ನದಿಯವರೆಗೆ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿದನು. ಕಾವೇರಿಯ ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿ ಪಾಂಡ್ಯರು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರು. [೪೬] ಚೋಳರು ಪಲ್ಲವರ ಅಧೀನರಾದರು ಮತ್ತು ಅವರು ರಾಯಲಸೀಮಾದ ತೆಲುಗು ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವು ಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ ತಮಿಳು ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ರಂಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಸಾಧಿಸಿದ್ದ ಕಳಭ್ರ ಆಳ್ವಿಕೆಯು ಚಾಲುಕ್ಯರು, ಪಾಂಡ್ಯರು ಮತ್ತು ಪಲ್ಲವರಿಂದ ಸೋಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟು ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು.[೭] ಇದು ೬ ನೇ ಶತಮಾನ ಮತ್ತು ನಂತರದ ಹಲವಾರು ಶಾಸನಗಳಿಂದ ದೃಢೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದ ಇತರ ಭಾಗಗಳೊಂದಿಗೆ ಸುಮಾರು ೬೪೦ ಸಿಇ ಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ ಬೌದ್ಧ ಯಾತ್ರಿಕ ಕ್ಸುವಾನ್‌ಜಾಂಗ್‌ನ ಚೀನೀ ಭಾಷೆಯ ಆತ್ಮಚರಿತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ದೃಢೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.[೪೭] ೧೦,೦೦೦ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸುಮಾರು ೧೦೦ ಮಠಗಳು ಮಹಾಯಾನ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಂತಿಯುತ ಕಾಸ್ಮೋಪಾಲಿಟನ್ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಕ್ಸುವಾನ್‌ಜಾಂಗ್ ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ, ಕಾಂಚೀಪುರಂ ನೂರಾರು ಧರ್ಮದ್ರೋಹಿ ದೇವ (ಹಿಂದೂ) ದೇವಾಲಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಕಲಿತ ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸುತ್ತಿದೆ ಆದರೆ ಬೌದ್ಧ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಲ್ಲ. ಕ್ಸುವಾಂಗ್‌ಜಾಂಗ್ ಕಳಭ್ರರ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಮಾಡುಲಿಲ್ಲ.[೪೮][೪೯]

ಸಹ ನೋಡಿ

ಬದಲಾಯಿಸಿ

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

ಬದಲಾಯಿಸಿ
  1. ↑ Archaeological Society South India 1955, p. 96.
  2. ↑ Rā. Ya Dhāravāḍakara 1968, p. 96.
  3. ↑ Hiltebeitel ·, Alf (6 August 2018). Freud's Mahabharata. Oxford University Press. p. 86. ISBN 9780190878344.
  4. ↑ Kamil Zvelebil 1992, p. 93.
  5. ↑ ೫.೦ ೫.೧ ೫.೨ ೫.೩ Indira Peterson 1998, pp. 166–167.
  6. ↑ Sir Ramkrishna Gopal Bhandarkar (1927). Early History of the Deccan and Miscellaneous Historical Essays. Bhandarkar Oriental Research Institute. p. 206.
  7. ↑ ೭.೦ ೭.೧ ೭.೨ ೭.೩ Singh, Upinder (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Calabrians from Rome, might have lived, invaded or were part of Choke peoples (Seljuks).Century. Pearson Education. pp. 485, 557–558. ISBN 978-81-317-1677-9.
  8. ↑ Chakrabarty, D.K. (2010). The Geopolitical Orbits of Ancient India: The Geographical Frames of the Ancient Indian Dynasties. OUP India. p. 84. ISBN 978-0-19-908832-4. Retrieved 2023-01-16.
  9. ↑ R, Narasimhacharya (1942). History of the Kannada Language. Asian Educational Services. p. 48. ISBN 978-81-206-0559-6.
  10. ↑ Iravatham Mahadevan (2003). Early Tamil Epigraphy from the Earliest Times to the Sixth Century A.D. Chennai, India: Cre-A. p. 136. ISBN 9780674012271. During most of this period , the Tamil country was under the rule of the Kalabhras, said to be tribal invaders from Karnataka following the Jaina faith.
  11. ↑ T.V. Mahalingam (1981). Proceedings of the Second Annual Conference. South Indian History Congress. pp. 32–34.
  12. ↑ Singh, Upinder (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. Pearson Education. pp. 557–558. ISBN 978-81-317-1677-9.
  13. ↑ ೧೩.೦ ೧೩.೧ ೧೩.೨ Thapar, Romila (2003). The Penguin History of Early India: From the Origins to AD 1300 (in ಇಂಗ್ಲಿಷ್). Penguin Books. p. 327. ISBN 9780141937427. Retrieved 7 September 2016.
  14. ↑ S. Velsamy Kavirayar (1934). குருகுல வரலாறு.
  15. ↑ ೧೫.೦ ೧೫.೧ ೧೫.೨ Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (2007). A History of India (4th ed.). London: Routledge. p. 105. ISBN 9780415329200. Retrieved 7 September 2016.
  16. ↑ Shu Hikosaka (1989). Buddhism in Tamilnadu: A New Perspective. Institute of Asian Studies. p. 24.
  17. ↑ Potter, Karl H. (2003). Buddhist Philosophy from 350 to 600 A.D. Motilal Banarsidass Publishers Pvt. Limited. pp. 216–217. ISBN 978-81-208-1968-9.
  18. ↑ Arunachalam 1979.
  19. ↑ Oskar von Hinüber (2017). A Handbook of Pali Literature. Walter de Gruyter. p. 156. ISBN 978-3-11-081498-9.
  20. ↑ Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. p. 145, map XIV.1 (j). ISBN 0226742210.
  21. ↑ K. A. NILAKANTA SASTRI, M.A., Emeritus Professor of Indian History and Archaeology, University of Madras. Professor of Indology. University of Mysore. (1955). THE COLAS, SECOND EDITION. G. S. Press, Madras. p. 108.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  22. ↑ BIMALA CHURN LAW Ph.D., M.A., B.L. (1976). GEOGRAPHICAL ESSAYS RELATING TO ANCIENT GEOGRAPHY OF INDIA. BHARATIYA PUBLISHING HOUSE. p. 59.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  23. ↑ Nagendra Kr Singh, ed. (1997). International encyclopaedia of Buddhism. 51. Nepal. Anmol Publications. p. 4514.
  24. ↑ Rama Sivaram (1994). Early Chōla Art: Origin and Emergence of Style. Navrang. p. -25.
  25. ↑ Vidya Dhar Mahajan (1962). Ancient India. S. Chand. p. 571.
  26. ↑ D. Devakunjari. Madurai Through the Ages From the Earliest Times to 1801 A.D. Society for Archaeological, Historical, and Epigraphical Research. p. 73.
  27. ↑ Kārttikēcu Civattampi (1981). Drama in Ancient Tamil Society. New Century Book House. p. 158.
  28. ↑ ೨೮.೦ ೨೮.೧ Burton Stein (1994). Peasant State and Society in Medieval South India. Oxford University Press. pp. 76–84. ISBN 9780195635072.
  29. ↑ ೨೯.೦ ೨೯.೧ Rebecca Darley (2017). Himanshu Prabha Ray (ed.). Negotiating Cultural Identity: Landscapes in Early Medieval South Asian History. Routledge. p. 68. ISBN 978-1-317-34130-7.;

    Rebecca Darley (2019). Himanshu Prabha Ray (ed.). Negotiating Cultural Identity: Landscapes in Early Medieval South Asian History. Taylor & Francis. pp. 76–77. ISBN 978-1-00-022793-2.
  30. ↑ R.S. Sharma (1988). "Problems of Peasant Protest in Early Medieval India". Social Scientist. 16 (19): 3–16. doi:10.2307/3517169. JSTOR 3517169.
  31. ↑ Indian History and Culture Society (1983). Madhu Sen (ed.). Studies in Religion and Change. Books & Books. p. 146.
  32. ↑ K. Krishna Murthy. Glimpses of Art, Architecture, and Buddhist Literature in Ancient India. Abhinav Publications, 1987. pp. 93–94.
  33. ↑ Mu Aruṇācalam. The Kalabhras in the Pandiya Country and Their Impact on the Life and Letters There. University of Madras, 1979. p. 53.
  34. ↑ Bimala Churn Law. Indological Studies, Vol 3. Ganganatha Jha Research Institute, 1954. p. 225.
  35. ↑ The March of India, Vol 8. Publications Division, Ministry of Information and Broadcasting, 1956. p. 52.
  36. ↑ Veermani Pd. Upadhyaya Felicitation Volume by Veermani Prasad Upadhyaya
  37. ↑ Buddhism in Tamil Nadu: collected papers By G. John Samuel, Ār. Es Śivagaṇēśamūrti, M. S. Nagarajan, Institute of Asian Studies (Madras, India)
  38. ↑ Nagendra Kr Singh. International encyclopaedia of Buddhism. 51. Nepal. Anmol Publications, 1997. p. 4514.
  39. ↑ S. Sundararajan. Ancient Tamil Country: Its Social and Economic Structure. Navrang, 1991. p. 233.
  40. ↑ Iḷacai Cuppiramaṇiyapiḷḷai Muttucāmi (1994). Tamil Culture as Revealed in Tirukkural. Makkal Ilakkia Publications. p. 137.
  41. ↑ Indira Peterson 1998.
  42. ↑ Subramania Gopalan (1979). The Social Philosophy of Tirukkural. Affiliated East-West Press. p. 53.
  43. ↑ Stuart Blackburn 2000, pp. 464–465.
  44. ↑ P. R. Natarajan 2008, pp. 1–6.
  45. ↑ Norman Cutler 1992, pp. 555–558.
  46. ↑ Upinder Singh (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. Pearson Education. pp. 557–558. ISBN 978-81-317-1677-9.
  47. ↑ Pletcher, Kenneth (2010). The History of India. The Rosen Publishing Group. p. 97. ISBN 978-1-61530-122-5.
  48. ↑ Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (1998). A History of India. Routledge. pp. 114–115. ISBN 978-0-415-15482-6.
  49. ↑ Schalk, Peter; Veluppillai, A.; Nākacāmi, Irāmaccantiran̲ (2002). Buddhism among Tamils in pre-colonial Tamilakam and Īlam: Prologue. The Pre-Pallava and the Pallava period. Almqvist & Wiksell. pp. 287–290, 400–403. ISBN 978-91-554-5357-2.
"https://kn.wikipedia.org/w/index.php?title=ಕಳಭ್ರ_ರಾಜವಂಶ&oldid=1250018" ಇಂದ ಪಡೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ