ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆ

ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಧ್ಯಯನದ ಅನುಭವಗಳಾಗಿ ತರಗತಿಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿರುವ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಿಧಾನವಾಗಿದೆ.ಸಹಕಾರಿತ್ವದ ಅಧ್ಯಯನವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಏರ್ಪಡಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಗತ್ಯವಿದೆ, ಮತ್ತು ಅದನ್ನು 'ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರ ಅವಲಂಬನೆ ಅನ್ನು ರಚಿಸುವುದು' ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ.ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಗುರಿಗಳಿಗೆ ತಲುಪಲು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಧ್ಯಯನವು ಸಹಜವಾಗಿ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಸಹಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳು ಮತ್ತು ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು (ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಕೇಳುವುದು, ಪರಸ್ಪರ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡುವುದು, ಪರಸ್ಪರದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುವುದು, ಇತ್ಯಾದಿ). ಇದಲ್ಲದೆ, ಶಿಕ್ಷಕರ ಪಾತ್ರವು ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ನೀಡುವುದರಿಂದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಕಲಿಕೆಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತೆ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗುಂಪು ಯಶಸ್ವಿಯಾದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ರಾಸ್ ಮತ್ತು ಸ್ಮಿತ್ (೧೯೯೫) ಯಶಸ್ವಿ ಸಹಕಾರ ಕಲಿಕೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ಬೇಡಿಕೆ, ಸೃಜನಶೀಲ, ಮುಕ್ತ-ಮುಕ್ತ ಮತ್ತು ಉನ್ನತ-ಕ್ರಮದ ಚಿಂತನೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಹೆಚ್ಚಿದ ಮಟ್ಟಗಳಿಗೆ ಸಹ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದೆ.

ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸಹಕಾರ ಕಲಿಕೆಯ ಯಶಸ್ವಿ ಸಂಯೋಜನೆಗಾಗಿ ಐದು ಅಗತ್ಯ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ:

• ಧನಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರ ಅವಲಂಬನೆ
• ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಗುಂಪು ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ
• ಪ್ರಚಾರ ಸಂವಹನ (ಮುಖಾಮುಖಿ)
• ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಪರಸ್ಪರ ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಗುಂಪು ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸುವುದು
• ಗುಂಪು ಸಂಸ್ಕರಣೆ.

ಜಾನ್ಸನ್ ಮತ್ತು ಜಾನ್ಸನ್ ಅವರ ಮೆಟಾ-ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಥವಾ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಕಲಿಕೆಯ ಸೆಟ್ಟಿಂಗ್‌ಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ಸೆಟ್ಟಿಂಗ್‌ಗಳಲ್ಲಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಸಾಧಿಸುತ್ತಾರೆ, ಉತ್ತಮವಾಗಿ ತರ್ಕಿಸುತ್ತಾರೆ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ವಾಭಿಮಾನವನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತಾರೆ, ಸಹಪಾಠಿಗಳು ಮತ್ತು ಕಲಿಕೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಗ್ರಹಿಸಿದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ.

ಇತಿಹಾಸ

ಎರಡನೆಯ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ಮೊದಲು, ಆಲ್ಪೋರ್ಟ್, ವ್ಯಾಟ್ಸನ್, ಶಾ ಮತ್ತು ಮೀಡ್‌ನಂತಹ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತಿಗಳು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಗುಂಪು ಕೆಲಸವು ಪ್ರಮಾಣ, ಗುಣಮಟ್ಟ ಮತ್ತು ಒಟ್ಟಾರೆ ಉತ್ಪಾದಕತೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಮತ್ತು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಕಂಡುಹಿಡಿದ ನಂತರ ಸಹಕಾರ ಕಲಿಕೆಯ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಇದು ೧೯೩೭ ರವರೆಗೆ ಸಂಶೋಧಕರು ಮೇ ಮತ್ತು ಡೂಬ್ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ ಸಾಮೂಹಿಕ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸಹಕರಿಸುವ ಮತ್ತು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಜನರು, ಅದೇ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದರು. ತದ್ವಾರ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಸಾಧಕರಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ನಡೆಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಅವರು ಕಂಡುಹಿಡಿದರು.

೧೯೩೦ ಮತ್ತು ೧೯೪೦ ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ತತ್ತ್ವಜ್ಞಾನಿಗಳು ಮತ್ತು ಮನೋವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು,ಜಾನ್ ಡ್ಯೂಇ, ಕುರ್ಟ್ ಲೆವಿನ್, ಮತ್ತು ಮಾರ್ಟನ್ ಡ್ಯುಶ್ ಇವರುಗಳು ಇಂದಿನ ಸಹಕಾರ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದರು. ಡ್ಯೂಯ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿಯೂ ಬಳಸಬಹುದಾದ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವುದು ಮುಖ್ಯ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದರು. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುವವರಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತದೆ, ಮಾಹಿತಿ ಮತ್ತು ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಶಿಕ್ಷಕರು ಮಾತನಾಡುವಂತೆ ಅಥವಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಕೇಳುವಂತೆ ಪಾಸಿವ್ ಶ್ರೋತೃಗಳಾಗಿ ಇರಬಾರದೆಯೆಂಬುದಾಗಿ ಹೇಳಿದರು.

ಲೆವಿನ್ ಅವರ ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ಕೊಡುಗೆಗಳು ಗುಂಪಿನ ಸದಸ್ಯರ ನಡುವೆ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಆಧಾರಿತವಾಗಿದ್ದು, ಕಲಿಕೆಯ ಗುರಿಯನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಪೂರೈಸಲು ಸಹಕರಿಸುವುದು. ಡ್ಯುಶ್ ಅವರ ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ಕೊಡುಗೆ ಪುನಃಕೋಡಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ, ಅಂದರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಗುಂಪಿನ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಲು ಹೊಣೆಗಾರರಾಗಿರಬೇಕು ಎಂಬ ಆಲೋಚನೆ.

ಅಂದಿನಿಂದ, ಡೇವಿಡ್ ಮತ್ತು ರೋಜರ್ ಜಾನ್ಸನ್ ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ೧೯೭೫ ರಲ್ಲಿ, ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯು ಪರಸ್ಪರ ಒಲವು, ಉತ್ತಮ ಸಂವಹನ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ವೀಕಾರ ಮತ್ತು ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವರು ಗುರುತಿಸಿದರು, ಜೊತೆಗೆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಚಿಂತನೆಯ ತಂತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಳವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದರು. ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕತೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ರಿಯೆ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇತರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು.

೧೯೯೪ರಲ್ಲಿ ಜಾನ್ಸನ್ ಮತ್ತು ಜಾನ್ಸನ್ ಅವರು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಗುಂಪು ಕಲಿಕೆ, ಸಾಧನೆ, ಮತ್ತು ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ಸಾಮಾಜಿಕ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧಿಕ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಸಮಸ್ಯೆ ಪರಿಹಾರ, ತಾರ್ಕಿಕತೆ, ನಿರ್ಣಯ ಮಾಡುವಿಕೆ, ಯೋಜನೆ, ಸಂಘಟನೆ, ಮತ್ತು ಚಿಂತನೆ) ಪಡೆಯಲು ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಐದು ಮೂಲಭೂತ ಅಂಶಗಳನ್ನು (ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ, ಮುಖಾಮುಖಿ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ರಿಯೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಕೌಶಲ್ಯಗಳು, ಮತ್ತು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ) ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು.

ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಆಧಾರ

ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಸಿದ್ಧಾಂತ: ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಫಲಿತಾಂಶಗಳು, ಅವರ ಸ್ವಂತ ಹಾಗೂ ಇತರರ ಕಾರ್ಯಗಳಿಂದ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿದಾಗ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಎರಡು ವಿಧಗಳಿವೆ: ಸಕಾರಾತ್ಮಕ (ಯಾವಾಗ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ಸಂಯುಕ್ತ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆ) ಮತ್ತು ನಕಾರಾತ್ಮಕ (ಯಾವಾಗ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ಪರಸ್ಪರದ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತವೆ). ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆಯನ್ನು, ಸಾಮಾಜಿಕ ಅವಲಂಬನೆ, ಸ್ವತಂತ್ರತೆ, ಮತ್ತು ಪರಾಧೀನತೆಯಿಂದ ವಿಭಜಿಸಬಹುದು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಅವಲಂಬನೆ ಅಂದರೆ, ವ್ಯಕ್ತಿ ಎ ರ ಗುರಿ ಸಾಧನೆ, ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಿ ರ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಂದ ಪರಿಣಾಮಿತವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅದರ ವಿರುದ್ಧ ಇದು ಸತ್ಯವಲ್ಲ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ವತಂತ್ರತೆ ಅಂದರೆ, ವ್ಯಕ್ತಿ ಎ ರ ಗುರಿ ಸಾಧನೆ, ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಿ ರ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಂದ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಿತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಗೆಯೇ ಅದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವೂ ಇಲ್ಲ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಾಧೀನತೆ ಅಂದರೆ, ಗುರಿ ಸಾಧನೆಗೆ ಸಹ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಸಹ ಇತರರೂ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಬೀರುವುದಿಲ್ಲ.

ಕುರ್ಟ್ ಲೆವಿನ್ ಅವರು ಗುಂಪಿನ ಅಸ್ತಿತ್ವವು ಸದಸ್ಯರ ನಡುವಿನ ಪರಸ್ಪರ ಅವಲಂಬನೆಯಲ್ಲಿ ಇದೆ ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದರು, ಇದು ಗುಂಪನ್ನು ಒಂದು ಚಾಲನೆಯುತ ಸಮಗ್ರತೆಯಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಸದಸ್ಯ ಅಥವಾ ಉಪಗುಂಪಿನ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಬಂದಾಗ, ಇದು ಇತರ ಸದಸ್ಯರ ಅಥವಾ ಉಪಗುಂಪಿನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನೂ ಬದಲಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ಗುರಿಗಳ ಮೂಲಕ ಗುಂಪಿನ ಸದಸ್ಯರು ಪರಸ್ಪರ ಅವಲಂಬಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಸದಸ್ಯರು ತಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ, ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸುವತ್ತ ಚಲಿಸುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವ ಒಂದು ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಯ ಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.

ಮಾರ್ಟನ್ ಡ್ಯುಶ್ ಅವರು ಲೆವಿನ್ ಅವರ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿ, ವಿಭಿನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ತಣುವಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಹೇಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಿತವಾಗಿರಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು. ಅವರು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆಯ ಎರಡು ವಿಧಗಳನ್ನು ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗೊಳಿಸಿದರು—ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಮತ್ತು ನಕಾರಾತ್ಮಕ. ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಅಂದರೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಗುರಿ ಸಾಧನೆಗಳ ನಡುವೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧ ಇದ್ದಾಗ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ; ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಗುರಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಅದು ಮಾತ್ರ ಇತರರು, ಜೊತೆಗೆ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿರುವವರು ತಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಉತ್ತೇಜಕ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ.ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಅಂದರೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಗುರಿ ಸಾಧನೆಗಳ ನಡುವೆ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧ ಇದ್ದಾಗ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ; ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಅದು ಮಾತ್ರ ಇತರರು, ಜೊತೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುತ್ತಿರುವವರು ತಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ವಿಫಲರಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ವಿರೋಧಾತ್ಮಕ ಅಥವಾ ವಿರೋಧಿ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ.ಯಾವುದೇ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಗುರಿ ಸಾಧನೆಗಳ ನಡುವೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧ ಇಲ್ಲದಾಗ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಗುರಿ ಸಾಧನೆ ಇತರರ ಗುರಿ ಸಾಧನೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿಲ್ಲವೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ.ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರಾವಲಂಬನೆ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಮೂಲಭೂತ ಆಧಾರವು, ಪಾಲ್ಗೊಂಡಿರುವವರ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಅವರು ಹೇಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಈ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ರಿಯೆಯ ಮಾದರಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಫಲಿತಾಂಶಗಳನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದಾಗಿದೆ.

ವಿಧಗಳು

ಆಪಚಾರಿಕ ಸಹಕಾರಿಯ ಕಲಿಕೆಯು ದೀರ್ಘಾವಧಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಕರಿಂದ ರಚನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಸುಗಮಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯದ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯಲ್ಲಿ ಗುಂಪು ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ (ಉದಾ. ಒಂದು ಘಟಕವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವುದು). ಯಾವುದೇ ಪಠ್ಯಸಾಮಗ್ರಿ ಅಥವಾ ನಿಯೋಜನೆಯನ್ನು ಈ ರೀತಿಯ ಕಲಿಕೆಗೆ ಹೊಂದಿಸಬಹುದು, ಮತ್ತು ಗುಂಪುಗಳು ೨-೬ ಜನರಷ್ಟು ವಿಭಜಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಚರ್ಚೆಗಳು ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳಿಂದ ಒಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಅವಧಿವರೆಗೆ ಸಾಗಬಹುದು. ಆಪಚಾರಿಕ ಸಹಕಾರಿಯ ಕಲಿಕೆಯ ತಂತ್ರಗಳಾದವುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ:

1. ಜಿಗ್ಸಾ ತಂತ್ರ
2. ಪ್ರಯೋಗಾಲಯ ಅಥವಾ ಪ್ರಯೋಗ ಕಾರ್ಯಯೋಜನೆಗಳು
3. ಪೀರ್ ವಿಮರ್ಶೆ ಕೆಲಸ (ಉದಾ. ಬರವಣಿಗೆ ಕಾರ್ಯಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸುವುದು).

ಈ ರೀತಿಯ ಕಲಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಅನುಭವವನ್ನು ಹೊಂದುವುದು ಮತ್ತು ಕೌಶಲ್ಯವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಮತ್ತು ಮೂಲ ಕಲಿಕೆಯನ್ನು ಸುಗಮಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಜಿಗ್ಸಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿವೆ ಏಕೆಂದರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಶಿಕ್ಷಕನ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ತಮ್ಮ ಸಹವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಕಲಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ವಹಿಸುತ್ತಾನೆ. ಕಲಿಯುವಿಕೆಯ ಭಾವನೆ ಇದು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಏನನ್ನಾದರೂ ಕಲಿಸಬಲ್ಲರೆಂದು ತೋರಿಸಿದರೆ, ಅವರು ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಕಲಿತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ.

ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಸಹಕಾರ ಶಿಕ್ಷಣವು ಸಾಮೂಹಿಕ ಕಲಿಕೆಯನ್ನು ಪಾಸಿವ್‌ (ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ) ಅಧ್ಯಾಪನದೊಂದಿಗೆ ಸಮಾಲೋಚನೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಕಚ್ಚಾ ಮಾಹಿತಿಯ ಮೇಲೆ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಬಲುಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಠದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಪಾಠದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ೨ ಜನರ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಈಚೆಗೆ ಆಯ್ಕೆಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ (ಮಿತಭಾಷಿ ಜೋಡಿಗಳ ಚರ್ಚೆ). ಇಂತಹ ಗುಂಪುಗಳು ಪಾಠದಿಂದ ಪಾಠಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಬಹುದು (ಅಧಿಕಾರಿಕ ಪಠ್ಯದಂತಹ ಪಾಠಗಳಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಗಳಾಗಿ ಕೆಲವಾರು ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಶಾಶ್ವತ ಸಹಪಾಠಿಗಳಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವಂತೆ ಅಲ್ಲ).

ಚರ್ಚೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ೪ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ: ಶಿಕ್ಷಕ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರವನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು, ಆ ಉತ್ತರವನ್ನು ಪಾರ್ಟ್ನರ್ ಜೊತೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಪಾರ್ಟ್ನರ್ ನೀಡಿದ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕೇಳುವುದು, ಮತ್ತು ಉತ್ತಮ, ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಂಡ ಉತ್ತರವನ್ನು ತಯಾರಿಸುವುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಕಲಿಕೆಯು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಸಂಸ್ಕರಿಸಲು, ಏಕೀಕರಿಸಲು ಮತ್ತು ಉಳಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಗುಂಪು ಆಧಾರಿತ ಸಹಕಾರಮೂಲಕ ಕಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಈ ಸಹಪಾಠಿಗಳ ಗುಂಪುಗಳು ದೀರ್ಘಕಾಲದಲ್ಲಿ (ಉದಾ., ಒಂದು ವರ್ಷ ಅಥವಾ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಅಥವಾ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ) ಒಟ್ಟಾಗಿ ಸೇರಿ, ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ವಿಷಯವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಮತ್ತು ಗುಂಪಿನ ಸದಸ್ಯರ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಮತ್ತು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಒಬ್ಬರ ಜ್ಞಾನಾರ್ಜನೆಗೆ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡುತ್ತಾರೆ.

ಆಧಾರ ಗುಂಪು ಕಲಿಕೆ (ಉದಾ., ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಅಧ್ಯಯನ ಗುಂಪು) ಪಠ್ಯದ ವಸ್ತು ಅಥವಾ ಸೆಮಿಸ್ಟರ್ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಕೀರ್ಣ ವಿಷಯವನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದು, ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಮತ್ತು ಬೆಂಬಲಕಾರಿ ಸಹಪಾಠಿಗಳ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತದೆ, ಇದು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಗುಂಪಿನ ಶಿಕ್ಷಣದ ಕಡೆಗೆ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಬಲಪಡಿಸುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಮತ್ತು ಸ್ವಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ಸದಸ್ಯನಿಗೆ ಪಾಠದಲ್ಲಿ ಗೈರುಹಾಜರಾಗಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಆ ಸದಸ್ಯನಿಗೆ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸಲು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಜವಾಬ್ದಾರರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಆಧಾರ ಗುಂಪು ವಿಧಾನಗಳು ಸಹ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿವೆ. ಇದು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಲಿಕೆ, ಜೊತೆಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಸಹ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ.

ತತ್ತ್ವಗಳು

ಜಾನ್ಸನ್ ಮತ್ತು ಜಾನ್ಸನ್ (೨೦೦೯) ಸಹಕಾರದ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿತ್ವವನ್ನು ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆ ಮಾಡುವ ಐದು ಅಸ್ಥಿರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು. ಬ್ರೌನ್ & ಸಿಯುಫೆಟೆಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕರ್ (೨೦೦೯) ಮತ್ತು ಸಿಲ್ಟಾಲಾ (೨೦೧೦) ಸಹಕಾರ ಕಲಿಕೆಗೆ ೫ ಮೂಲಭೂತ ಮತ್ತು ಅಗತ್ಯ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ: ಮೊದಲ ಅಂಶವು ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪರಸ್ಪರ ಅವಲಂಬನೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ತಮ್ಮ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕು, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಗುಂಪಿನ ಸದಸ್ಯನಿಗೂ ಒಂದು ಕಾರ್ಯ, ಪಾತ್ರ ಅಥವಾ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇರುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕಲಿಕೆಯ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಗುಂಪಿನ ಕಲಿಕೆಯಿಗಾಗಿ ಜವಾಬ್ದಾರರಾಗಿದ್ದಾರೆಂದು ನಂಬಬೇಕು.ಎರಡನೆಯ ಅಂಶವು ಮುಖಾಮುಖಿ ಉತ್ತೇಜಕ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆ. ಸದಸ್ಯರು ಪರಸ್ಪರ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಉತ್ತೇಜನ ನೀಡಬೇಕು, ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಅವರು ಕಲಿತದ್ದನ್ನು ಪರಸ್ಪರ ವಿವರಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಅನುವಾಯಿಸಲು ಹಾಗೂ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳಿಸಲು ಪರಸ್ಪರ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕು.ಮೂರನೆಯ ಅಂಶವು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಗುಂಪು ಜವಾಬ್ದಾರಿತ್ವ. ಪ್ರತಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಿಪುಣತೆ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯು ತಮ್ಮ ಕಲಿಕೆ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಜವಾಬ್ದಾರರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ, ಇದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಲಸತೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.ನಾಲ್ಕನೆಯ ಅಂಶವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕೌಶಲ್ಯಗಳು, ಯಶಸ್ವಿ ಸಹಕಾರಾತ್ಮಕ ಕಲಿಕೆ ಆಗಲು ಈ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಬೇಕು. ಕೌಶಲ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಸಂವಹನ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗತ ಹಾಗೂ ಗುಂಪು ಕೌಶಲ್ಯಗಳು ಸೇರಿವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾಯಕತ್ವ, ನಿರ್ಣಯ ಕೈಗೊಳ್ಳುವುದು, ವಿಶ್ವಾಸ ನಿರ್ಮಾಣ, ಸ್ನೇಹದ ವಿಕಸನ, ಸಂವಹನ ಮತ್ತು ಸಂಘರ್ಷ ನಿರ್ವಹಣಾ ಕೌಶಲ್ಯಗಳು.ಐದನೆಯ ಅಂಶವು ಗುಂಪು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಗುಂಪು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಗುಂಪಿನ ಸದಸ್ಯರು ಯಾವ ಸದಸ್ಯನ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ಸಹಾಯಕವಾಗಿದ್ದವು ಎಂದು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಯಾವ ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಬೇಕು ಅಥವಾ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಿರ್ಣಯ ಕೈಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಗುಂಪು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಉದ್ದೇಶವು ಗುಂಪಿನ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸದಸ್ಯರು ಅಗತ್ಯವಾಗಿರುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿดำಪಿಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಗೊಳಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸುಧಾರಿಸುವುದಾಗಿದೆ.

ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಾಧನೆ ಬಹಳ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸುಧಾರಣೆಯಾಗಲು, ಎರಡು ಲಕ್ಷಣಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರಬೇಕು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕಾ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಬಹುಮಾನ ವ್ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸುವಾಗ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮತ್ತು ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಬೇಕು. ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಏನೆಂದು ಮತ್ತು ಅವರು ಗುಂಪಿಗೆ ಹೊಣೆಗಾರರಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಿಳಿದಿರಬೇಕು. ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ಗುಂಪಿನ ಎಲ್ಲಾ ಸದಸ್ಯರೂ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲು ಒಳಗೊಂಡಿರಬೇಕು. ಇದು ನಡೆಯಲು, ಪ್ರತಿ ಸದಸ್ಯರು ತಮ್ಮ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಗೆ ಸೇರಿರುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು, ಮತ್ತು ಆ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗುಂಪಿನ ಸದಸ್ಯನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಂತಿರಬೇಕು.

ತಂತ್ರಗಳು

ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ತಂತ್ರಗಳು ಲಭ್ಯವಿದೆ. ಕೆಲವು ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ತಂತ್ರಗಳು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಜೋಡಣೆಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಇತರವು ನಾಲ್ಕು ಅಥವಾ ಐದು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಯಾವುದೇ ವಿಷಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲು ನೂರಾರು ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ರಚನೆಗಳಾಗಿ ರಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ಸುಲಭವಾದ ರಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಥಿಂಕ್-ಪೇರ್-ಷೇರ್, ಥಿಂಕ್-ಜೋಡಿ-ರೈಟ್, ರೌಂಡ್ ರಾಬಿನ್‌ನ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಬೋಧನಾ ತಂತ್ರ. ಗರಗಸ, ಜಿಗ್ಸಾ II ಮತ್ತು ರಿವರ್ಸ್ ಜಿಗ್ಸಾ ಎಂಬುದು ಸಹಕಾರಿ ಕಲಿಕೆಯ ತಂತ್ರವಾಗಿದೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಜೋಡಿಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆ, ಸೃಜನಶೀಲ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಪರಾನುಭೂತಿ ಚಿಂತನೆಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಶಿಕ್ಷಕರು ಯೋಚಿಸಬೇಕು.