ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿ

ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿ(ಡಿವಿಡೆಂಡ್ ಪಾಲಿಸಿ)ಯು ಪ್ರಸ್ತುತದಲ್ಲಿ ನಗದು ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಪಾವತಿಸುವ ಅಥವಾ ನಂತರದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿದ ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಪಾವತಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಹಣಕಾಸಿನ ನೀತಿಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ. ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ನೀಡಬೇಕೆ ಮತ್ತು ಯಾವ ಮೊತ್ತವನ್ನು ನೀಡಬೇಕು ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಂಪನಿಯ ಅನುಚಿತ ಲಾಭದ(ಹೆಚ್ಚುವರಿ ನಗದು) ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಕಂಪನಿಯ ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಗಳಿಕೆಯ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಗದು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಆ ನಗದಿನ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ, ನಿರ್ವಹಣೆಯು ಕೆಲವು ಅಥವಾ ಎಲ್ಲಾ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಗಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನಗದು ಲಾಭಾಂಶಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪಾವತಿಸಲು ಅಥವಾ ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಮೂಲಕ ಕಂಪನಿಯ ಷೇರುಗಳನ್ನು ಮರುಖರೀದಿ ಮಾಡಲು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ನಿವ್ವಳ ಪ್ರಸ್ತುತ ಮೌಲ್ಯದ ಧನಾತ್ಮಕ ಅವಕಾಶಗಳು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಅಂದರೆ ಆದಾಯವು ಅಡಚಣೆಯ ದರವನ್ನು ಮೀರಿದ ಯೋಜನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅತಿಯಾದ ನಗದು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ- "ನಿರ್ವಹಣೆಯು ಕೆಲವು ಅಥವಾ ಎಲ್ಲಾ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಹಣವನ್ನು ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿ ಹಿಂತಿರುಗಿಸಬೇಕು" ಎಂದು ಹಣಕಾಸು ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಕರಣವಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಇಲ್ಲೂ ವಿನಾಯಿತಿಗಳಿವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, "ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಷೇರು(ಗ್ರೋತ್ ಸ್ಟಾಕ್)" ಇದರ ಷೇರುದಾರರು, ಕಂಪನಿಯು ಬಹುತೇಕ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದ ಪ್ರಕಾರ, ಭವಿಷ್ಯದ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಧನಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆ. ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಪ್ರಸಕ್ತ ಲಾಭಾಂಶ ಪಾವತಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ, ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಕಂಪನಿಗಳ ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು ಪ್ರಸ್ತುತ ಗಳಿಕೆಗಳ ಧಾರಣ ಮತ್ತು ಪ್ರಸ್ತುತ ಹೂಡಿಕೆ ಯೋಜನೆಗಳ ಆಂತರಿಕ ಹಣಕಾಸು ಸರಿದೂಗಿಸಲು, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಲಾಭಾಂಶ ಪಾವತಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ಅನುಪಾತದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನಿರ್ವಹಣೆಯು ಲಾಭಾಂಶ ವಿತರಣೆಯ ರೂಪವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಗದು ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿ ಅಥವಾ ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿಯ ಮೂಲಕ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದುಃ ಷೇರುದಾರರು ಲಾಭಾಂಶದ ಮೇಲೆ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ಪಾವತಿಸಬೇಕಾದರೆ, ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಥವಾ ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿ ಮಾಡಲು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಈ ಎರಡೂ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಬಾಕಿ ಉಳಿದಿರುವ ಷೇರುಗಳ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ, ಕೆಲವು ಕಂಪನಿಗಳು ನಗದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪಾವತಿಸುವ ಬದಲು ಷೇರುಗಳಿಂದ "ಲಾಭಾಂಶ" ವನ್ನು ಪಾವತಿಸುತ್ತವೆ. ಕಂಪನಿಯ ಪ್ರಕಾರವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಆ ಲಾಭಾಂಶ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಸಂಸ್ಥೆಯು ತನ್ನ ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಬಳಸುವುದನ್ನು ಯಾವ ನಿರ್ವಹಣೆ ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಹಣಕಾಸು ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿಯಮದಂತೆ, ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಕಂಪನಿಗಳ ಷೇರುದಾರರು, ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು 'ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿ' ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮೌಲ್ಯ ಅಥವಾ ದ್ವಿತೀಯ ಷೇರುಗಳ ಷೇರುದಾರರು ಈ ಕಂಪನಿಗಳ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ನಗದು ಲಾಭಾಂಶದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪಾವತಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ.

ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯ ಪ್ರಸ್ತುತತೆ

ಲಿಂಟ್ನರ್ ಅವರ ಮಾದರಿ

ಜಾನ್ ಲಿಂಟ್ನರ್ ಅವರ ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿ ಮಾದರಿಯು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡುವ ಕಂಪನಿಯು ತನ್ನ ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಹೊಂದಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಿದ್ಧಾಂತೀಕರಿಸುವ ಒಂದು ಮಾದರಿಯಾಗಿದೆ. ತರ್ಕವೆಂದರೆ, ಪ್ರತಿ ಕಂಪನಿಯು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅವಧಿಯ ಫಲಿತಾಂಶಗಳು ನಿಗದಿತ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬರದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಸ್ಥಿರ ಲಾಭಾಂಶದ ದರವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಹೂಡಿಕೆದಾರರು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಲಾಭಾಂಶ ಪಾವತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಊಹೆಯಾಗಿದೆ.

ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಎರಡು ಅಂಶಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಪಾವತಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮಾದರಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಮೊದಲನೆಯದು ಗಳಿಕೆಯ ನಿವ್ವಳ ಪ್ರಸ್ತುತ ಮೌಲ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ. ಎರಡನೆಯದು ಗಳಿಕೆಯ ಸುಸ್ಥಿರತೆ; ಅಂದರೆ, ಕಂಪನಿಯು ತನ್ನ ಲಾಭಾಂಶ ಪಾವತಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸದೆ ತನ್ನ ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಬಹುದು(ಕಂಪನಿಯು ಅಂತಹ ಗಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು ಮನವರಿಕೆಗೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ). ಅನೇಕ ಕಂಪನಿಗಳು ತಮ್ಮ ಬಳಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಧನಾತ್ಮಕ ನಿವ್ವಳ-ಪ್ರಸ್ತುತ-ಮೌಲ್ಯದ ಯೋಜನೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಲಾಭಾಂಶದಿಂದ ಗಳಿಕೆಯ ಅನುಪಾತಗಳನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಅವಲೋಕನಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು.

ಮಾದರಿಯು ನಂತರ ಎರಡು ನಿಯತಾಂಕಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ, ಗುರಿ ಪಾವತಿಯ ಅನುಪಾತ ಮತ್ತು ಪ್ರಸ್ತುತ ಲಾಭಾಂಶಗಳು ಆ ಗುರಿಗೆ ಸರಿಹೊಂದಿಸುವ ವೇಗಃ

${\begin{aligned}D_{t}&=D_{t-1}+\rho \cdot \left(D_{t}^{*}-D_{t-1}\right)\\&=D_{t-1}+\rho \cdot \left(\tau \cdot E_{t}-D_{t-1}\right)\\&=\rho \cdot \tau \cdot E_{t}+(1-\rho )\cdot D_{t-1}\\&=\rho \cdot D_{t}^{*}+(1-\rho )\cdot D_{t-1}\end{aligned}}$

ಇಲ್ಲಿ:

• $D_{t}$ ಯು ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ($t$) ಪ್ರತಿ ಷೇರಿನ ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿದೆ.
• $D_{t-1}$ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಷೇರಿನ ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿದೆ $(t-1)$, ಅಂದರೆ ಕಳೆದ ವರ್ಷದ ಪ್ರತಿ ಷೇರಿನ ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿದೆ.
• $\rho$ ಇದು $0\leq \rho \leq 1$ ದೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ದರದ ವೇಗ ಅಥವಾ ಭಾಗಶಃ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಗುಣಾಂಕವಾಗಿದೆ.
• $D_{t}^{*}$ ಇದು $D_{t}^{*}=\tau \cdot E_{t}$ ದೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ $t$ ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ ಗುರಿಯ ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿದೆ.
• $\tau$ ಇದು $0\leq \tau \leq 1$ ದೊಂದಿಗೆ, ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ (ಅಥವಾ ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ ಉಚಿತ ನಗದು ಹರಿವಿನ ಮೇಲೆ) ಗಳಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಗುರಿ ಪಾವತಿಯ ಅನುಪಾತವಾಗಿದೆ.
• $E_{t}$ ಇದು ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ $t$ ಪ್ರತಿ ಷೇರಿನ (ಅಥವಾ ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ ಉಚಿತ-ನಗದು ಹರಿವು) ಗಳಿಕೆಯಾಗಿದೆ.

ಯು.ಎಸ್. ಷೇರುಗಳಿಗೆ ಅದರ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸುವಾಗ, ಲಿಂಟ್ನರ್ $\rho \simeq 30\%$ ಮತ್ತು $\tau \simeq 50\%$ ಅನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರು.

ಬಂಡವಾಳ ರಚನೆಯ ಪರ್ಯಾಯ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಮತ್ತು ಲಾಭಾಂಶಗಳು

ಬಂಡವಾಳ ರಚನೆಯ ಪರ್ಯಾಯ ಸಿದ್ಧಾಂತ(ಸಿಎಸ್ಎಸ್(CSS))ವು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕಂಪನಿಗಳ ಗಳಿಕೆ, ಷೇರು ಬೆಲೆ ಮತ್ತು ಬಂಡವಾಳ ರಚನೆಯ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. ನಿರ್ವಹಣೆಯು ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಗರಿಷ್ಠಗೊಳಿಸುವಂತಹ ಬಂಡವಾಳ ರಚನೆಯನ್ನು "ಕುಶಲತೆಯಿಂದ" ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಊಹೆಯನ್ನು ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಆಧರಿಸಿದೆ. ವಾಲ್ಟರ್ ಮಾದರಿ ಮತ್ತು ಗಾರ್ಡನ್ ಮಾದರಿಯಂತಹ ಇತರ ವಿಧಾನಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನೇರವಾಗಿ - ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯ ಮೇಲೆ (ಕೆಲವು) ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದೊಂದಿಗೆ ನಿರ್ವಹಣೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುವಂತೆ ಸಿಎಸ್ಎಸ್ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ನೋಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಕಂಪನಿಯ ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಅನುಪಾತಗಳು ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯನ್ನು ಚಾಲನೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುವ ಮೂಲಕ 'ಸಿಎಸ್ಎಸ್', ಕಾರಣ ಮತ್ತು ಪರಿಣಾಮದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕ್ರಮವನ್ನು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ.

ಕೆಲವು ಕಂಪನಿಗಳು ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಏಕೆ ಪಾವತಿಸುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಇತರರು ಏಕೆ ಪಾವತಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆಃ ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಹಣವನ್ನು ಮರುಹಂಚಿಕೆ ಮಾಡುವಾಗ, ನಿರ್ವಹಣೆಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಲಾಭಾಂಶ ಮತ್ತು ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿಗಳ ನಡುವೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಲಾಭಾಂಶಗಳಿಗೆ ಬಂಡವಾಳ ಲಾಭಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೂಡಿಕೆದಾರರು-ಮತ್ತು ಆಡಳಿತವು(ನಿರ್ವಹಣೆ)- ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿಯನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಕೆಲವು ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಷೇರು ಮರುಖರೀದಿಗಳು ಇಪಿಎಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಡಿತಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಪನಿಯು ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಪಾವತಿಸಲು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಸಿಎಸ್ಎಸ್ ಸಿದ್ಧಾಂತದಿಂದ, ಸಾಲ-ಮುಕ್ತ ಕಂಪನಿಗಳು ಮರುಖರೀದಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಬೇಕು ಆದರೆ,

${\frac {D}{E_{\text{q}}}}>{\frac {1-T_{\text{C}}}{1-T_{\text{D}}}}-1$ ಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾದ ಸಾಲ-ಇಕ್ವಿಟಿ ಅನುಪಾತವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಂಪನಿಗಳು ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಹಣವನ್ನು ವಿತರಿಸುವ ಸಾಧನವಾಗಿ ಲಾಭಾಂಶಗಳಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಬೇಕು. ಇಲ್ಲಿ,

• D ಎಂಬುದು ಕಂಪನಿಯ ಒಟ್ಟು ದೀರ್ಘಾವಧಿ ಸಾಲವಾಗಿದೆ.
• $E_{\text{q}}$ ಕಂಪನಿಯ ಒಟ್ಟು ಇಕ್ವಿಟಿ ಆಗಿದೆ.
• $T_{\text{C}}$ ಬಂಡವಾಳ ಲಾಭದ ಮೇಲಿನ ತೆರಿಗೆ ದರವಾಗಿದೆ.
• $T_{\text{D}}$ ಲಾಭಾಂಶದ ಮೇಲಿನ ತೆರಿಗೆ ದರವಾಗಿದೆ.

ಕಂಪನಿಗಳು ನಂತರ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಸಾಲ-ಇಕ್ವಿಟಿ ಅನುಪಾತವನ್ನು "ಗುರಿಯಾಗಿಸಬಹುದು".

ಸಿಎಸ್ಎಸ್ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಈಕ್ವಿಟಿ ರಿಸ್ಕ್ ಪ್ರೀಮಿಯಂ, ರಿಯಾಯಿತಿ ದರ, ನಿರೀಕ್ಷಿತ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ದರ ಅಥವಾ ನಿರೀಕ್ಷಿತ ಹಣದುಬ್ಬರದಂತಹ 'ಅದೃಶ್ಯ' ಅಥವಾ 'ಗುಪ್ತ' ನಿಯತಾಂಕಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ನಿಸ್ಸಂದಿಗ್ಧವಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಬಹುದು. ಕಡಿಮೆ-ಮೌಲ್ಯದ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಲಾಭದ ಕಂಪನಿಗಳು, ಸೀಮಿತ ಹೂಡಿಕೆಯ ಅವಕಾಶಗಳು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ಲಾಭದಾಯಕತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಯಿಂದ ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವಂತೆ ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಹಣವನ್ನು ವಿತರಿಸಲು ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಆದ್ಯತೆಯ ಸಾಧನವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತವೆ.

ಲಾಭಾಂಶ ಸಂಕೇತ ಕಲ್ಪನೆ

ಲಾಭಾಂಶ ಸಂಕೇತ ಕಲ್ಪನೆಯು, ಕಂಪನಿಯ ಲಾಭಾಂಶ ಪಾವತಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಳದ ಘೋಷಣೆಯು ಸಂಸ್ಥೆಯು "ಸರಾಸರಿಗಿಂತ ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ" ಎಂದು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಸಂಕೇತಿಸುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಕಂಪನಿಯ ಲಾಭಾಂಶ ಪಾವತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದರಿಂದ ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಪನಿಯ ಷೇರುಗಳ ಅನುಕೂಲಕರ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಊಹಿಸಬಹುದು(ಅಥವಾ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು).

ಪರಿಪೂರ್ಣ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಮಾಹಿತಿಯ ಅಸಮ್ಮಿತತೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಿರ್ವಹಣೆಯು, ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಿಜವಾದ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಅಂದಾಜು ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಿಂತ ಉತ್ತಮವಾದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಊಹೆಯ ಮೇಲೆ ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು 'ಆಟದ ಸಿದ್ಧಾಂತ'ದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ಇದು 'ಸಿಗ್ನಲಿಂಗ್ ಗೇಮ್' ನ ಒಂದು ರೂಪವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತದೆ.

ಲಾಭಾಂಶ ಸಂಕೇತದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಹೂಡಿಕೆದಾರರು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು [[ಲಾಭಾಂಶ ತೆರಿಗೆ ಅಂತರ್ಗತವಾಗಿರುವ ವೆಚ್ಚದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಲಾಭಾಂಶ ಹೆಚ್ಚಳದ ಘೋಷಣೆಯ ನಂತರ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಷೇರು ಬೆಲೆ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಬಹುದು ಎಂದು ತೋರಿಸುವ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಇದನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತವೆ.

ವಾಲ್ಟರ್‌ನ ಮಾದರಿ

ವಾಲ್ಟರ್‌ನ ಮಾದರಿಯು, ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯು ಕಂಪನಿಯ ಹೂಡಿಕೆಯ ಮೇಲಿನ ಲಾಭ ಮತ್ತು ಅದರ ಇಕ್ವಿಟಿ ವೆಚ್ಚದ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧದ ಕಾರ್ಯವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಕಂಪನಿಯ ಮೌಲ್ಯ ಮೇಲೂ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ.

ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ ಬಂಡವಾಳವನ್ನು ಸಂಸ್ಥೆಯು ತನ್ನ ಲಾಭದಾಯಕ ಅವಕಾಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಷೇರುದಾರರಿಗೆ ಪಾವತಿಸಿದ ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಬೇರೆಡೆ ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ವಾದವಾಗಿದೆ.

ಇಲ್ಲಿ, ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸಾಧಿಸಬಹುದಾದ ಆದಾಯದ ದರ r, ಈಕ್ವಿಟಿಯ ಮೇಲಿನ ಅದರ ಆದಾಯದಂತೆ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಷೇರುದಾರರ ಅಗತ್ಯವಾದ ಆದಾಯದ ದರವನ್ನು ಸಂಸ್ಥೆಯ ಈಕ್ವಿಟಿ ವೆಚ್ಚ ಅಥವಾ k_e ಯಿಂದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ, r < k_e ಆಗಿದ್ದರೆ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಲಾಭಾಂಶದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸಬೇಕು. ಒಂದುವೇಳೆ, r > k_e ಆಗಿದ್ದರೆ, ಸಂಸ್ಥೆಯು ಈ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಈ ಮಾದರಿಯು ಕನಿಷ್ಠ ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ, ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಗಳಿಕೆಯು ಹಣಕಾಸಿನ ಏಕೈಕ ಮೂಲವಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ k_e ಮತ್ತು r ಸ್ಥಿರವಾಗಿವೆ ಎಂದು ಊಹಿಸುತ್ತದೆ (ಇವುಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರೆ, ಈ ವಿಧಾನವು ಟೀಕೆಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ).

ಕಂಪನಿಯ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು, ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಗಳಿಕೆಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಹೂಡಿಕೆಯ ಮೇಲಿನ ಆದಾಯದ ಪ್ರಸ್ತುತ ಮೌಲ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದು ಮತ್ತು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಹೀಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ:

$P={D+r((E-D)/k_{e}) \over {k_{e}}}\,$ ಇಲ್ಲಿ,

• P = ಷೇರಿನ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಬೆಲೆ
• D = ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ ಲಾಭಾಂಶ
• r = ಸಂಸ್ಥೆಯ ಹೂಡಿಕೆಗಳ ಮೇಲಿನ ಆದಾಯದ ದರ
• k_e = ಈಕ್ವಿಟಿಯ ವೆಚ್ಚ/ದರ
• E = ಪ್ರತಿ ಷೇರಿಗೆ ಗಳಿಕೆ

ಲಾಭಾಂಶದ ಅವಶೇಷಗಳ ಸಿದ್ಧಾಂತ

ಉಳಿದ ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ಲಾಭಾಂಶಗಳನ್ನು "ಹೆಚ್ಚುವರಿ ನಗದು" ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಗಳಿಕೆಗಳಿಂದ ಪಾವತಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಇದನ್ನು "ಸುಗಮ" ಪಾವತಿ ನೀತಿಯೊಂದಿಗೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿಸಬೇಕು.

ಉಳಿದಿರುವ ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸುವ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಅಗತ್ಯವಾದ ಬಂಡವಾಳ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಲಭ್ಯವಿರುವ ಹೂಡಿಕೆಯ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಸಮಾನಾಂತರವಾಗಿ, ಈ ಹೂಡಿಕೆಗಳಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಈಕ್ವಿಟಿ ಹಣಕಾಸಿನ ಮೊತ್ತ, ಈಕ್ವಿಟಿಯ ಬಂಡವಾಳದ ವೆಚ್ಚಕ್ಕಿಂತ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಗಳಿಕೆಯ ವೆಚ್ಚವು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಹ ಇದು ಖಚಿತಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ಸೂಕ್ತವಾದರೆ, ಅದು ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಿಕೆಗಳಿಗೆ ಹಣಕಾಸು ಒದಗಿಸಲು ತನ್ನ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ ಲಾಭವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಈ ಹಣಕಾಸಿನ ನಂತರ ಯಾವುದೇ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಇದ್ದರೆ, ಸಂಸ್ಥೆಯು ಈ ಉಳಿದ ಹಣವನ್ನು ಲಾಭಾಂಶವಾಗಿ ವಿತರಿಸುತ್ತದೆ.

ಸಂಸ್ಥೆಯು ತನ್ನ ಬಂಡವಾಳವನ್ನು ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಮೆಚ್ಚುವ ಹೂಡಿಕೆದಾರರನ್ನು ಈ ನೀತಿಯು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಲಾಭಾಂಶಗಳ ಮೇಲಿನ ದ್ವಿತೀಯ ತೆರಿಗೆಯ ಪಾವತಿಯನ್ನು ವಿಳಂಬಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ(ಅಥವಾ ತೆಗೆದುಹಾಕುತ್ತದೆ). ಈ ನೀತಿಗೆ, ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ಕಡಿಮೆ ಹೊಸ ಸ್ಟಾಕ್ ಬಿಡುಗಡೆಯ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಕಡಿಮೆ ಫ್ಲೋಟೇಶನ್ ವೆಚ್ಚಗಳು ಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ.

ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬದಲಾಗುವ ಲಾಭಾಂಶ ನೀತಿಯು ಹೂಡಿಕೆದಾರರಿಗೆ ಸಂಘರ್ಷದ ಸಂಕೇತಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಬಹುದು. ಇದು ಹೂಡಿಕೆದಾರರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿದ ಅಪಾಯದ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಲಾಭಾಂಶದ ಆದಾಯವು ಅನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ ಮತ್ತು ಷೇರು ಬೆಲೆಯು ಅದಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬಹುದು.